HUGVEKJA: MISKUNNARLEYSI GUÐLAUSS MANNFÉLAGS, ANDSTÆTT MISKUNNSEMD GUÐS, Í KRISTILEGU, EN ÓFULLKOMINS, SIÐUÐU MANNFÉLAG:

Í Matteusarguðspjalli, 5. kapítula, versum 3-10, stendur ritað:

„Sælir eru fátækir í anda, því að þeirra er himnaríki.
Sælir eru sorgbitnir, því að þeir munu huggaðir verða.
Sælir eru hógværir, því að þeir munu jörðina erfa.
Sælir eru þeir, sem hungrar og þyrstir eftir réttlætinu, því að þeir munu saddir verða.
Sælir eru miskunnsamir, því að þeim mun miskunnað verða.
Sælir eru hjartahreinir, því að þeir munu Guð sjá.
Sælir eru friðflytjendur, því að þeir munu Guðs börn kallaðir verða.
Sælir eru þeir, sem ofsóttir eru fyrir réttlætissakir, því að þeirra er himnaríki.

... .“

(Biblían. Heilög Ritning. Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 5 (- 9)).

Bæn:

Ó, Guð, mér anda gefðu þinn,
er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.
Sb. 1871 – Páll Jónsson. (Sálmabók, 1972, bls. 326).

I

Hér telur Jesús upp þau grundvallargildi, sem hafa verið meðal hyrningarsteina kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna. Þótt oft hafi borið, og beri enn á öðrum gildum, einkum meðal æðstu embættismanna, veraldlegra sem andlegra, sem sagan og sannar, hafa þessi grundvallargildi kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, eigi að síður verið meðal hyrningarsteinanna, og nefna má hina „sönnu kirkjusögu“ aldanna, sem e.t.v. hefur ekki borið eins mikið á, og varðandi hina „opinberu krikjusögu“, sem hins vegar meira hefur borið á. Svonefnt „samband“ ríkis og kirkju, hafa menn deilt um, og gera enn í dag. Og menn hafa horft allt of mikið til hins opinbera „sambands“, ekki síst nú á dögum, í stað þess, að sjá ómetanlegt og raunverulegt samaband í kristnum menningararfi, sem varðveist hefur öld af öld, og varðar það, að varðveita og viðhalda siðuðu mannfélagi, þar sem lífsréttur allra, er virtur, þ.m.t. hins ófædda barns. Þar sem saman fer relgufesta, skynsemi, virðing, réttlæti, miskunn og líkn. Lýðræðismannfélag nútímans, þótt ófullkomið sé, einkum á vesturlöndum, er í raun sprottið úr þessum sameinaða sið reglufestu, skynsemi, lýðræðis og miskunnar, sem byggist á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi, höfundi alls lífs, endurlausnarinnar og allrar miskunnsemdar.

Það er ákaflega dapurlegt, að lesa á heimasíðu „félagsskapar“, sem kennir sig við „vantrú“, og sjá hversu lágt menn geta lagst, og það án þess að skrifa undir nafni. Sorglegum glæpum ógæfumanna mannfélagsins er mælt bót, þar sem hlakkað er yfir refsiverðu, ólögmætu og siðlausu húsbroti og skemmdarverkum á kirkju, og það afsakað með því að það að brjóta sjö rúður kirkjunnar, sé ákaflega lítilvægt, í skjóli annarra svívirðilegra glæpa heimilsisofbeldis, þar sem einnig ógæfumenn eiga í hlut, og það er einmitt m.a. hlutverk presta kirkju Krists, hverju nafni sem kirkjudeildirnar síðan nefnast, að sætta m.a. hjón, grípa með sálgæslu miskunnsemi kristinnar kærleikstrúar og siðar, inn í aðstæður, jafnvel ofbeldisaðstæður, ekki síst á heimilum, þótt stundum sé ástandið orðið það alvarlegt, að leita verður einnig til lögreglu. Þessir brjóstumkennanlegu „guðleysingjar“, sem eru ekki hugaðri en það, að skrifa ekki undir nafni, gleyma hér því grundvallaratriði, að hjónabandið, heimilið og fjölskyldan, eru hyrningarsteinar kristins siðaðs mannfélags, grundvallað á Drottni Jesú Kristi. Og í raun hlakka þessir siðblindingjar yfir því, að húsbrot og skemmdarverk sé framið, vegna þeirrar „sakar“ einnar, að um kirkju – Heilagt Guðs hús er um að ræða. Hér er ég vissulega að vísa til refsverðs húsbrots og skemmdarverka, sem framin voru á ástkærri sóknarkirkju minni, Grensáskirkju. Rúðurnar sem slíkar eru ekki stærsta málið hér, heldur sá dapurlegi illhugur vansælla ógæfumanna, sem olli fyrst og síðast tilfinningarlegum skaða, sem vissulega slíkir glæpir húsbrota og skemmdarverka valda, hvar sem er. Vonandi sjá þeir að sér, iðrast, gangast við húsbrotinu, ekki fyrst og fremst refsingarinnar vegna, heldur fyrst og fremst að snúa af braut ógæfu og siðleysis, iðrast synda sinna – ekki bara þessarar syndar, og gefast höfundi alls lífs og miskunnsemdar, Drottni Jesú Kristi, Frelsara vorum og Endurlausnara. Vafalítið hefði hinum nefnda brjóstumkennanlega hópi brugðið við, ef slíkt húsbrot og skemmdarverk hefði verið á heimilum þeirra; þá hefði örugglega annað hljóð komið í skrokkinn. Alvarlegast er, að þessir brjóstumkennalegu siðblindingjar, sem stæra sig af „vantrú“, geta haft alvarleg dapurleg áhrif á óharðnaða unglinga, unglinga, sem koma jafnvel frá brostnum heimilum, en fá hvatningu til glæpsamlegra verka, af hálfu þessara brjóstumkennalegu ábyrgðarleysingja!

Fyrir stuttu, gagnrýndi ég harðlega núverandi stjórnvöld, einkum varðandi siðlausan flatan niðurskurð, einkum til líknar- og heilbrigðisþjónustunnar. Engu að síður, fyndist mér jafnframt fordæmanlegt og glæpsamlegt, að ráðist yrði t.d. á heimili þessarra ráðamanna, sem og Stjórnarráðshúsið, Alþingishúsið sem og önnur hús, og jafnvel framið þar húsbrot og skemmdarverk!

II

Niðurskurður stjórnvalda varðandi ríkisútgjöld er óhjákvæmilegur, en þar verða viðkomandi stjórnvöld, sem eiga að koma fram sem fulltrúar almennings, í senn að sýna festu, skynsemi og virðingu fyrir lífi hvers og eins einstaklings. En sífelldur siðalaus flatur niðurskurður, einkum til lífsnauðsynlegra starfa og þjónustu, m.ö.o. þjónustu, sem er upp á líf og dauða, og varða almannaheill og almannvarnir, er fordæmanlegur. Forgangsröðun varðandi ríkisútgjöld er óhjákvæmileg, eins og t.d. Jón Daníelsson, hagfræðiprófessor við London School of Economies, hefur t.d. haldið fram. Núverandi stjórn velur þann kost, að fara þá leið, að beita svokölluðum „flötum niðurskurði“, algjörlega óháð því, um hvers eðlis viðkomandi þjónusta gengur út á. Það er vissulega lang auðveldasta leiðin, eins og alltaf hefur verið, að ráðast á garðinn, þar sem hann er lægstur, en jafnframt sú óskynsamlegasta og ómannúðlegasta. Vissulega er erfiðara, að fara þá leið, að greina lífnauðsynlega þjónustu, frá annarri þjónustu, og vinna þá jafnframt að ýtrustu hagræðingu, varðandi lífsnauðsynlega þjónustu, án þess að hún skerðist nokkuð, heldur eflist frekar, með enn mannúðlegri og markvissari rekstri, þar sem ekki er talið eftir á nokkurn hátt, að veita viðkomandi líknar- og heilbrigðisþjónustu, algjörlega óháð efnahag. Viðkomandi stjórnvöld verða, að kanna hug og vilja almennings í þessum málum, en ekki ganga fram með óskipulegum ábyrgðarlausum hætti, sem verður senn dýrari, þegar til lengra tíma er litið, fyrir utan þann þátt, sem er óafturkræfur, og verður aldrei metinn til fjár.

Almenningur verður jafnframt að gera upp við sig, hvaða þjónustu og störf verður að varðveita. Vill almenningur t.d. búa við þá heilbrigðisþjónustu, sem til þessa, hefur í heild sinni, talist ein hin besta á heimsmælikvarða? A.m.k. samkvæmt skoðanakönnum, virðist mikill meiri hluti almennings vilja það. Sama gildir um löggæsluna og önnur þau störf björgunar og almannavarna, sem til þessa, hafa einnig talist til lífnauðsynlegra starfa. Þar er starfsemi Ríkisúvarpsins engin undantekning, og að völdum núverandi stjórnavalda er 30 starfsmönnum sagt þar upp. Hluti þess gjalds, sem flestir landsmenn álitu sig greiða til Ríkisútvarpsins, og varðar m.a. almannvarnir, nýtist stofnuninni ekki til fulls, eftir því sem fregnir herma. Hefði umrætt gjald skilað sér að fullu til stofnunarinnar, hefði að öllum líkindum ekki þurft að segja neinum starfsmönnum upp! Til hvaða verkefna, ætli mismunurinn renni? Almenningur á fullan rétt á að vita það, samkvæmt upplýsingalögum nr. 50/1996!

Hvaða lykilþættir er kristnu siðuðu mannfélagi nauðsyn:
1. Heimilið, kirkjan – kristnir söfnuður og trúfélög, skólinn, og sjúkrahús.
2. Störf og þjónusta, sem varða björgun mannslífa, líknsemdar, miskunnar, ummönnunar sjúkra, og uppeldis- og fræðslu; m.ö.o.: Líknarþjónustan, skólinn og önnur þjónusta, er varða ekki síst almannavarnir, löggæslu og önnur björgunarstörf. Hér væri vissulega hægt að efla þátt kirkjunnuar – kristinna safnaða og trúfélaga - sem og líknarsamtaka og jafnvel einstaklinga.
3. Velferðarþjónusta, sem tryggir hverjum einstakling sem fjölskyldu, mannsæmandi lífsafkomu.
4. Fyrirtæki, sem með starfsemi sinni, skila margfallt til baka til mannfélagsins, bæði efnislega og andlega, og þá ekki síst á sviði heilbrigðismála.

Hvað þættir eru kristnu siðuðu mannfélagi ekki nauðsyn:
1. „Gæluverkefni“ stjórnvalda, sem engu skila til mannfélagins, einkum „gæluverkefni“ stjórnvalda, sem byggja á forræðishyggju, og „pólitískum réttrúnaði miskunnarleysins“.

Nánast ekkert hefur verið, né er gert, til hjálpar einstaklingum og fjölskyldum landins, af hálfu núverandi stjórnvalda, og nú síðast á kvöldfréttum Ríkissjónvarpsins, gagnrýndi
Gylfi Arnbjörnsson stjórnvöld réttilegi, þar sem orðrétt segir á vef Ríkisútvarpsins, sl. kvöld:

„Gylfi Arnbjörnsson, forseti Alþýðusambandsins, segir það áfellisdóm yfir stjórnvöldum, að meira en 80% þeirra sem nýtt hafi þau úrræði sem boði eru fyrir fólk í greiðsluvanda, segi að þau hafi ekki dugað.“ (Vefur Ríkisútvarpsins 28. janúsar sl.).

Aldrei fyrr, hafa jafnmargir einstakingar og fjölskyldur þurft að leita til hjálparstofnana og bæði fyrir síðustu jól, og enn eftir áramót.. Ekkert er heldur gert til hjálpar fyrirtækjum, sem jafnframt hefur leitt af sér fjöldauppsagnir.

Það er einnig kaldhæðnislegt, að „hin fyrsta norræna velferðarstjórn“ hér á landi, sker hlutfallslega mest niður til þjónustu og starfa líknar, miskunnar og björgunar mannslífa, ásamt uppeldis- og menntunarstörfum sem og annarri velferðarþjónustu, og þá sérstaklega varðandi öryrkja og ellilífeyrisþega; ráðist er á garðinn þar sem hann er lægstur! Hér er ekki síst vegið gróflega að öryrkjum og ellilífeyrisþegum. Tek ég sérstaklega ofan fyrir þeim, sem mótmæltu á táknrænan, en friðsamlegan hátt, við Alþingishúsið fljótlega eftir sl. áramót.

Alhliðaskerðing til heilbrigðisstarfa og þjónustu, innan sem utan sjúkrahúsa, og þar með lokun heilu deilda sjúkrahúsa landsins, t.d hjartadeilda, o.s.frv. er fordæmanleg! Sem og það, að stórauka álag og ógna atvinnuöryggi hins óeigngjarna starfs heilbrigðisstarfsfólks, lækna, hjúkrunar- og alls annars heilbrigðisstarfsfólks, þ.m.t. sjúkrahússpresta, sjúkraflutningamanna og bráðaliða, eins og nú er gert! Sama er að segja varðandi sjálfstætt starfandi lækna og alls annars heilbrigðisstarfsfólks, þ.m.t. heimilislækna. Og sú siðlausa og siðblinda ákvörðun hefur verið tekin af hálfu núverandi landsstjórnar, að segja fjölda heimilislækna og annars starfsfólks upp störfum, frá og með næstu áramótun. Sama er að segja varðandi löggæsluna sem og önnur störf björgunar, uppeldis og menntunar! Hvers eiga börn og unglingar þessa lands að gjalda, og þá ekki síst þau, sem koma frá brostnum heimilum?

Talsvert hefur verið rætt um ráðherraábyrgð varðandi hið svonefnda „bankahrun“, haustið 2008, sem varð, vegna þess, að byggt hafði verið á sandi auðæfaoflætisins, með þá fjársjóði að leiðarljósi, sem mölur og ryð fær eytt. Skýrsla Rannsóknarnefndar Alþingis, hefur nú verið birt, sem er greinilega vel og faglega unnin. Ekki er hægt að segja hið sama varðandi „siðferðisþátt“ skýrslunnar, þar sem vegið er mjög ómaklega að hæstvirtum forseta hins fullvalda ríkis, Íslands., sem var aðeins að vinna það, sem honum var skylt að gera, samkvæmt Stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, m.ö.o. samkvæmt Stjórnskipunarlögum, eins og þeim var breytt árið 1995. Svo má jafnframt spyrja: En hvar er ráðherraábyrgðin, þegar kemur að t.d. því, að lífi og heilsu fólks, er telft í tvísýnu, þ.m.t. veikra barna? Jafnframt er vegið að störfum sjálfstætt starfandi lækna, hjúkrunar- og annars heilbrigðisstarfsfólks!


III

Siðlausar fjöldauppsagnir heilbrigðisstarfsfólks, og þá ekki síst á Heilbrigðisstofnun Suðunesja, Landsspítalum, og víðar, auk fyrirhugðra fjöldauppsagna heilbrigðisstarfsfólks, setja líf veiks fólks í óásættanlega, og í raun glæpsamlega hættu, auk þess að skapa ótta og vanlíðan, auk óþarfa álag á herðar þess heilbrigðisstarfsfólks, sem enn heldur vinnu sinni, samt í fullkominni óvissu um það, hvenær einhverjum þeirra verður sagt upp! Á sama tíma fjölga núverandi stjórnvöld stöðugildum hjá Stjórnarráðinu og hinum ýmsu ráðuneytum!

Væru aðrir stjórnmálaflokkar við völd, sem fremdu slíkan lífshættulegan flatan niðurskurð, bæði gagnavart sjúklingum sem og heilbrigðisstarfsfólki, væri að öllum líkindum búið að eiga sér stað mótmæli, jafnvel ofbeldisfull mótmæli, þar sem t.d. lífi lögreglumanna yrði stefnt í hættu, eins og gerðist í fyrra, í mómælum „atvinnumótmælenda hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnaleysisins“, og það þótt umræddur niðurskurður væri tíu sinnum minni, til umræddra starfa, eða jafnvel enginn, en hjá núverandi stjórnvöldum „hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“.

Það er og hefur verið mjög áberandi, að hinir tveir hæstvirtu fagráðherrar, hafa í raun borið af, bæði varðandi sín ábyrgðarstörf sem og framkomu, t.d. í fjölmiðlum. Hins vegar eru þeir einnig bundnir af vægt til orða tekið, ákaflega ábyrgðarlausum fjárlögum, svonefndum „bandormi“, en flestir vita sennilega, hvaða tjóni raunverulegir bandormar valda! Sennilega brjóta þau fjárlög í bága við sett landsslög, einkum varðandi heilbrigðis, löggæslu, og önnur öryggismál, sem varða almannavarnir. Allavega brjóta þessi ábyrgðarlausu fjárlög gróflega við siðferðileg gildi mannfélags, sem vill láta sig teljast meðal siðaðra þjóða! Sem fyrr segir, þarf hér að forgangsraða varðandi fjárlögin, með skynsömum og mannúðlegu hætti, einkum í þeim aðstæðum, sem mannfélagaið er í dag. Og einmitt í kreppunni, er enn meiri nauðsyn að varðaveita og efla ofangreind lífsnauðsynleg störf sem og skólastörf. Andlegur þáttur kreppunnar, hefur verið vanmetinn, á ábyrgðarlausan há, sem verður mannfélaginu mjög dýrt, í allri merkingu þess orðs, einkum til lengri tíma litið.

Aðrir hæstvirtir ráðherrar núverandi landsstjórnar, að undanskyldum háttvirtum þingmanni, Ögmundi Jónassyni, fyrrverandi heilbrigðisráðherra, hafa tæplega axlað þá ábyrgð sem og framkomu, t.d. í fjölmiðlum, sem gera má til þeirra ráðamanna, sem eiga að axla ráðherraábyrgð! Kemur það ekki síst fram í hinu svnefnda Icesave-máli, þar sem núverandi landsstjórn samþykkti breytt lög frá fyrri Icesave-lögunum, þann 30. desember sl., sem samþykkt voru í ágústmánuði sl., þar sem þverpólitísk niðurstaða náðist. Þar tek ég einnig ofan fyrir hæstvirtum forseta hins fullvalda lýðveldis Íslands, að synja ólögunum staðfestingar, og vísa þeim til almennrar þjóðaratkvæðagreiðslu, samkvæmt 26. grein stjórnarskár lýðveldisins Íslands!

Það er mjög dapurlegt, að meiri hluti núverandi stjórnvalda, leggi allt kapp á, að rústa og eyðileggja þá miklu uppbyggingu, einnig í atvinnumálum, þ.m.t. á landsbyggðinni, ekki síst gagnvart sjómönnum þessa lands, sem fært hafa löngum lífsbjörg landsmanna í bú landsins, þar sem vegið er gegn þeim, sérstaklega með niðurfellingu sjómannaafsláttar, sem alla tíða hefur ríkt þjóðarsátt um, gagnvart þeim mönnum, sem á einstakan hátt hafa fært björg í bú landsins, og þurft löngum að dvelja fjarri ástvinum og fjölskyldu; laun heimsins eru vanþakklæti! Hins vegar hafa hinir borgaralegu lýðræðisflokkar, og þá ekki bara hér á landi, lagt sig fram um, í heild sinni, að standa sem bestan vörð um, og þá ekki síður í heilbrigðismálum, með skynsömum og mannúðlegum hætti, en heilbrigðismál hafa hér á landi verið með þeirri bestu, á heimsmælikvarða og tek ég hér heils hugar undir með háttvirtum þingmanni, Guðlaugi Þór Þórðarsyni, fyrrverandi heilbrigðisráðherra, um mikilvægi þess, að varðveita og efla sem best þessa ómetanlegu þjónustu björgunar og líknar; m.ö.o.: Að heilbrigðisþjónustan verði áfram hér á landi með þeirri bestu, á heimsmælikvarða; andstætt vilja núverandi stjórnvölda forræðishyggjunnar, og hin „pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysinsins“, og það jafnvel þótt slíkur gjörningur kunni að kosta mörg mannslíf veiks fólks, sem annars væri hægt að bjarga, þ.m.t. veikra barna!!! Mannslífið er hér lítils metið, sem er maðkaður ávöxtur þess, að horfið er frá miskunnsemd eilífgildrar líknsemi og björgunar kristinnar kærleikstrúar aldanna og sið, sem byggist á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi! Og því miður endurspeglar viðkomandi landsstjórn á hverjum tíma, hugarfar almennings, a.m.k. að einhverju leiti. Þess heldur er ekki eingöngu hægt að treysta því, að stjórnvöld, sem fulltrúar ákveðins hluta almennings, sýni og geri meira, en hugur almennings stendur til. Því verður að koma meira til, en að aðeins sé hægt að treysta fallvöltum stjórnvöldum, og það stjórnvöldum nútímans, og stjórnvöld almennt séð, gera aldrei meira, en hugur almennings stendur til. Siðblinda mannfélagsins einskorðast sjaldnast við stjórnvöldin ein og sér; þvert á móti endurspegla stjórnvöld alla jafna hugarfar almennings, og því miður hefur hugarfarinu farið aftur, sem er því miður að mörgu leiti eðlilegt, þar sem kristilegum siðgæðisgildum hefur sífellt hnignað, allt frá byrjun síðustu aldar og fram á þessa öld.
Sannaðist þetta skýrlega varðandi skyldur nýlenduþjóða, gagnavart bæði nýlendum sínum sem og fyrrverandi nýlendum. Vissulega ber stjórnvöldum, hvort sem er gagnvart þegnum eigin lands, eða nýlendna sinna, að vinna sem mest og markvisst að varðveislu og uppbyggingu líknar- og heilbrigðisþjónustu; varðandi nýlenduveldin: Að bæta sérstaklega fyrir syndir fyrri tíma! Og eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Albert Schweitzer, tekur skýrt fram og kemur m.a. fram í Ævisögu hans á Íslensku, og varðar í raun alla tíma, og þá ekki síður, þegar miklar og alvarlegar heimskreppur ganga yfir heimsbyggðina, og þá nær sem fjær.

IV

Órofa samhengi er milli björgunar eilífrar sálheillar mannsins sem og björgunar mannslífa og líknar og umönnunnar allra þeirra, sem þjást á einn eða annan hátt. Sama er að segja varðandi menntunina, sérstaklega gagnvart börnunum. Og hér er bænin, eins og varðar allt kristilegt líferni, lykillinn að frelsandi, og líknandi náð og miskunn Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi. Og sérstaka athygli vekur í Guðspjallinu, og þá miðað við tíðarandann í dag, að ,,kostnaður“ varðandi lækningu hinna sjúku, er ekki nefdnur, og því síður talinn eftir, eins og hins vegar er ómælt gert í hinum afhelguðu iðnríkjum nútímans, þmt. hér á landi, og kemur enn skýrar fram, þegar halla fer undan fæti, ekki síst varðandi faraldur heimskreppunnar, í dag, þá fyrst reynir á siðferðileg gildi mannfélagsins, á hverjum tíma; og ef vesturveldin huga ekki betur að sínum eigin þegnum, og stefna lífi og heilsu þeirra í bráða hættu, hvernig fer þá fyrir fjarlægum raunabörnum, t.d. í Afríku, þar sem fyrrverandi nýlenduríki hafa að verulegu leiti viðhaldið þeirri líknarþjónustu, sem þeim bar vissulega einnig skylda til, sem kristniboðarnir voru frumkvöðlar að. Og verður jafnframt ekki að líta sér næst, þegar afhjúpast, að ríkisvald viðkomandi landsstjórnar, stendur ekki lengur t.d. undir kostnaði líknarþjónustunnar, og þá nær sem fjær! Verða ekki kristniboðarnir að fara að líta sér nær, án þess að draga á nokkurn hátt úr þeirra ómetanlega kristniboðsstarfi, og þar með ávextum þess, líknarþjónusta til handa þeim sjúku sem og uppbygging og verðveisla menntunar barna, og uppbygging kristilegs safnaðarstarfs, sem þeir veita m.a. í Afríku! Hér verðum við, sem játum kristna trú og sið, að líta okkur bæði nær sem fjær, neyð náungans skiptir alla hina kristnu máli, hvot sem náunginn býr rétt handan okkur, í 10 km. fjarlegð sem og í 4000 km. fjarlægð. Þetta áréttast sérstaklega í kristniboðsskipuninni sem og ræðu Jesú í lok 25. kapítula Matteusraguðsspjalls, versum 31-46, varðandi sáluhjálplega lífsnauðsynlega skyldu okkar við náungann, nær sem fjær: Tvö dæmi varðar líknarþjónusuna við þann, sem sjúkur er sem og fangann, auk hjálpar til handa fátækum, og eru allt einn af dýrtsu ávöxtum kristilegrarar kærleikstrúar og siðar aldanna .
Vissulega bera viðkomandi stjórnmálamenn þjóðríkja mikla ábyrgð á þessum málum, en verk þeirra geta yfirleitt aldrei annað, en verið endurspeglum á siðferði viðkomandi þjóðríkis. Og þegar mikil afkristnun, afhelgun og afsiðun, hefur átt sér stað meðal þjóðríkjanna, getur útkoman sjaldnast orðið góð, í kristilegum siðferðilegum skilningi; fyrir utan að nýta hvern eyri allra milljarðanna, sem allra best og á sem skynsamlegastan hátt, án endalauss ,,niðurskurðar“, þar sem ,,tíska“ hins miskunnarlausa afhelgaða tíðaranda nútímans er í algleymingi, sem lífsnauðsynlega verður hins vegar að renna til lífnauðsynlegra málaflokka, svo sem almannavarna, löggæslu, heilbrigðismála, menntamála, og almennrar velferðarþjónustu; mannslíf hvers einstaks einstaklings er hér einskis metið, auk þess sem verið er að ,,spara“ eyrinn, en ,,henda“ krónunni; tiltölulega háar fjárupphæðir eru skammarlega illa nýttar, hvað þá að hver eyrir þess fjármagns, sé nýttur til hins ýtrasta, án þess að það verði á kostnað viðkomandi þjónustu, og starfsfólks þeirrar þjónustu. Óhjákvæmilegt er, að forgangsraða verður varðandi ríkisrekstueinn, en þá er það siðferðileg lágmarkskrafa, að sérstakri skjaldborg sé slegið um þau störf, sem varða líf og heilsu fólks; m.ö.o., eru upp á líf og dauða komin. Allt hefur þetta vissulega verið arfleifð viðkomandi trúarmenningarlegs arfs, og ávaxta hans. .Og leifar þess arfs eru þó enn til staðar, þrátt fyrir allt. En leiti blessaðir stjórnmálamennirnir ekki handleiðslu og leiðsagnar almáttugs Guðs, er ekki von á góðu, og skammist sín ekki fyrir í einlægni, að biðja Íslandi, og Íslenskri þjóð Guðs blessunar, eins og fyrrverandi forsætisráðherra gerði, í fyllstu einlægni, auk þess að reyna að taka á erfiðum málum af fyllstu ábyrgð, því miður andstætt núverandi stjórnvöldum.

En þetta dugar ekki eitt sér, nema e.t.v. varðandi mannsæmandi grunnþjónustu, varðandi ofangreint, þar sem lífi og heilsu fólks, sé ekki stefnt í voða, eins og allt bendir því miður til, í öllum ,,niðurskurðinum“ til lífnauðsynlegrgar þjónustu, og virðist vera ,,hátíska“ hins siðblinda tíðaranda nútímans. Það er því miður mjög auðvelt að ,,skera niður“ með einu pennastriki, og e.t.v. einni ,,jarðýtu“, og rústa alda- og áratuga grunnþjónustu björgunar mannnslífa, og þá ekki síst varðandi líknarþjónustuna; hitt er erfiðara, að vinna að varðveislu þessarar lífsnauðsynlegu grunnþjónustu, og þá í senn með markvissari og skynsamlegri sem og mannúðlegri nýtingu varðandi kostnað þessarar lífnauðsynlegu þjónustu; en það er ekki alltaf hægt að forðast erfið verkefni, þótt tíðarandi nútímans krefjist þess. Tíðarandi nútímans vill gera allt á sem auðveldastan hátt, og verk stjórnmálamannanna eru ekkert annað en endurspeglun þess tíðaranda, sem ríkir hverju sinni, hverjar sem afleiðingar verða, í stað þess, að vinna að varðveislu grunnþjónustu björgunar mannslífa og líknar og miskunnsemi, sérstaklega til handa hinum sjúku, og öðrum, sem eiga erfitt; þetta kostar átak og er að mörgu leiti erfitt, en eigi að síður framkvæmanlegt, sem sagan sannar, svo fremi kristin siðferði er með í för, grundvölluð á konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi. Skyldan er vissulega til staðar hjá viðkomandi þjóðríkjum og stjórnmálaleiðtogum þeirra, einnig fyrrverandi nýlenduveldum, gagnvart fyrrvernadi þegnum sínum einnig þar. Og þegar hallar undan fæti gagnvart eigin þegnum, sem er nógu slæmt, en er ekkert miðað við það, sem bíður þegna fyrrverandi nýlenduríkja.
Vissulega ber siðferðilega ábyrgðarfullum stjórnvöldum, að mannsæmandi grunnþjónusta verði veitt þegnum þeirra, bæði þegnum eigin lands, hér á landi sem annarsstaðar, sem og þegnum fyrrverandi nýlenduvelda, og senda eins marga lækna á vettvang og unnt er til (fyrrverandi) nýlendna sinna, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Albert Schweitzer, kemst að orði. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, AS, Ævis, bls. 178).

Orðrétt segir í Ævisögu Schweitzers:

,,Þær þjóðir sem eiga nýlendur, verða að láta sér skiljast, að þær bera sína sérstöku ábyrgð. Ríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bak við. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178). Þetta eru orð að sönnu; ríksvaldið getur aldrei eitt sér, leyst þau mannúðarhlutverk, sem varðar mannsæmandi líknarþjónustu til hins sjúka, og þá nær sem fjær. Meira verður að koma til, og er nútíminn allra síst undantekning, þrátt fyrir alla tækniþróunina.
...

Staðreyndin er og verður alltaf sú, að meira þurfi að koma til, en ríkisvaldið eitt sér getur lagt til málanna, til að leysa það mannúðarhlutverk, eins og Albert Schweitzer kemst einnig að orði, og vísar þá ekki síst til hins mikilvæga hlutverks og starfsemi sjálfboðaliðans (kristniboðans):

,,Nýlenduríkin verða vitanlega að senda eins marga lækna á vettvang og unnt er. En stjórnir sumra nýlendna fá ekki einu sinni lækna í þær stöður, sem til eru, þótt þær séu alltof fáar. ,,Vér verðum að ná í lækna, sem vilja gerast sjálfboðaliðar og fara til litaðra þjóða, taka að sér að lifa þar í einangrun, við erfiðleika hættulegs loftslags, fjarri heimkynni og allri siðmenningu. Ég get sagt þeim af reynslu, að þeir munu fá ríkuleg laun fyrir allt, sem þeir segja skilið við. Hið góða sem þeir fá gjört, mun reynast ærin laun.““. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, bls. 178).
Þeir, sem fara til þess að vinna þetta hjálparverk, þurfa að eiga einhverja heima fyrir, sem veiti þeim nauðsynlegan styrk. Þessi skylda hvílir á öllum. Þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og viðurkenna hana, eru þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar, en fengið bata meina sinna. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179). „... . Hverjir eru þeir, sem sjá skylduna þegar í stað og eiga þegar að hefjast handa? (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
„Bræðralag þeir, sem þrautir reyndu.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Það eru m.ö.o. þeir, sem sjálfir hafa reynt þjáningar, en fengið bót meina sinna. (Sigurbjörn Einarsson/ Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178-179).
„..., þeir eru venzlaðir hvar svo sem þeir eiga heima á hnettinum.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).

Orðrétt segir Albert Schweitzer:

,,,,Ég hef nú sjálfur verið tvívegis skorinn upp og fengið við það heilsuna aftur, en hún hafði verið á hverfanda hveli síðan 1918. Ég hef með orgeltónleikum og erindum aflað fjár til þess að grynna á skuldinni, sem ég varð að safna stríðsárin. Því er ég ákveðinn í því að að halda áfram starfi mínu fyrir þjáða menn í fjarlægð. Sú starfsemi, sem ég hafði byggt upp, hefur að vísu hrunið í stríðinu. Þeir vinir mínir af ýmsum þjóðum, sem höfðu bundizt samtökum um að styðja það, hafa vegna heimsviðburðanna orðið viðskila hverjir við aðra um langt skeið. Þeir, sem höfðu færi á því að hjálpa áfram, urðu margir öreigar í stríðinu. Það verður erfitt að afla fjárins. Og nú þarf miklu meira en áður, því kostnaður við starf mitt er orðinn þrefaldur, hversu mjög sem öllu er í hóf stillt.
En ég er samt hugrakkur. Eymdin, sem ég hef séð, veitir mér styrk, og traust mitt á mönnunum er mér vonarvaki. Ég vil treysta því, að ég finni nægilega marga menn, sem bjargað hefur úr líkamlegum þrautum og eru þess vegna fúsir að færa þakkarfórnir vegna þeirra, sem lifðu á líkan hátt. Ég vil vona, að bræðralag þeirra, sem þrautir reyndu, geti bráðlega sent marga marga lækna víðsvegar út um heim.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 180).

Aðkoman í Lambarene, var slík, eftir fyrri heimsstyrjöldina, að Albert Schweitzer og samstarfsfólk hans, þurfti að byggja allt upp, nánast frá grunni,, þ.e.a.s. sjúkrahússbyggingarnar. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls.185-188). Aðkoman var með sanni margfallt verri, en allar heimskreppur, alla sl. öld, og allt til til heimskreppunnar, sem skall á haustið 2008, varðandi það, að slá skjaldborg um þennanan einn af dýrstu ávöxtum kristinnar kærleikstrúar aldanna, líknarþjónustuna, þar sem bæði þarf að koma til uppbygging og varðveisla ríkisvaldsins, með góðan hug almennings að baki sem og einstaklinga, líknarfélaga, og jafnvel kristinna safnaða, að ekki sé talað um kristniboðssamtök, en Albert Schweitzer starfaði sem kristniboðslæknir, í rúma hálfa ölda.
Ríkisvaldið verður að tryggja grunnþjónustu líknarþjónustunnar, en meira þarf til, nær sem fjær, einstaklinga og félaga, einkum kristinna félaga, sem hafa álíka hugsjónir og eilífðarlífssýn þeirrar kristnu kærleikstrúar aldanna, sem fylgja skilyrðislaust eftir kalli Jesú Krists, til kærleiksþjónustu í Víngarði Drottins. (Albert Schweitzer, 1954, The Quest og the Historical Jesus, bls. 401), og er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina, t.d. í Matteusarguðspjalli, 28. kapítula, vers 18-20. Þegar þessum kristnu mannúðargildum fækkar, eða hnignar, er ekki von á góðu, eins og sagan hefur alltaf sannað, öld af öld, og einnig nú í dag.

Lífshugsjónar, sem [t.d.] Albert Schweitzer hafði, þar sem hann stofnaði sjúkrahús í Lambarene, í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)]; sannar hið órofa samhengi köllunar Jesú Krists og kristniboðsskipunarinnar, varðandi nefnt lífsköllunarstarf Schweitzers; í jafnvel þótt það yrði í smækkaðri fyrirmynd, mannvinar og kristniboða/kristniboðslæknis! Þá koma hér ekki síður til greina líknarfélög, ekki síst kristileg líknarfélög, kristileg samfélög, eins og Hjálpræðisherinn, og Samhjálp Hvítasunnumanna, kristniboðssamtök sem og kristnir söfnuðir, sem öll/allir hafa unnið ómetanleg kærleiksstörf í mannfélaginu, í Víngarði Drottins.

Samkvæmt ofangreindu, var ekki til neytt slíkt, eða neytt, sem gæti vísað hið minnsta í þá átt, hjá Albert Schweitzer og aðstoðarfólki hans - orðið „niðurskurður“ og inntak þess var ekki til í ,,orðabók þeirra“ - hversu erfiðlega, sem áraði, þótt hann nýtti sem allra best hvern eyri til líknarstarfsins, með skynsömum sparnaði, sem bitnaði aldrei á líknarþjónustunni, [(Sigurnjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga)], sem hinsvegar í afkristnun, afhelgun og afsiðun nútímans, er nefnt ,,endalaus niðurskurður“ til líknarþjónustunnar, og þá ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim, og ,,fyrirmyndin“ ekki síst sótt til afhelgunar sumra ,,Norrænna velferðarstjórna“, sem byggð hefur verið að verulegu leiti á marxísk/bolsévískri hugmyndafræði, sem er því miður söguleg staðreynd, sem bitnað hefur miskunnarlaust á hinum sjúku, og þá sérstaklega bitnað á geðfötluðum, og því miður virðast núverandi stjórnvöld hér á landi, horfa mjög í þessa átt, sérstaklega varðandi ,,uppbyggingu“ velferðar- og líknarþjónustunnar; þótt m.a. ríki í Afríku, fari margfallt ver út úr þessum miskunnarlausa ,,niðurskurði“ til líknarþjónustunnar; einum af ávöxtum hins siðblinda tíðaranda sinnuleysisins, og skeytingarleysis hans sem og ,,niðurskurðar“ til þróunaraðstoðar, til handa vorum minnstu meðbræðrum og systrum!

Á sama tíma fara kristniboðar, m.a. héðan frá Íslandi, sem sjálfboðaliðar í líknar, uppeldsis- og menntunarstörf, til Afríku, m.a. Keníu og Eþíópíu.

Kristniboðarnir (sjálfboðaliðarnir) hafa séð þessa skyldu sína, [ekki síst varðandi líknarþjónustuna og menntunina, og þá ekki síst menntun barna] á öllum öldum, nær sem fjær, og gera enn, og unnuð ómetanleg kristileg kærleiksverk, á þessum vettvangi, líknað hinum sjúku og uppfrætt þá um Jesú Krists, eins og mannvinurinn og kristniboðslæknirinn Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene í Mið-Afríku, og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, sem sagan sannar einnig, enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum.“ (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, auk þess, sem þeir hafa uppfrætt þá um Jesúm Krist. (Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250). Þetta sannreyndi Albert Schweitzer í lífsköllunarstarfi sínu sem kristniboðslæknir, auk þess að prédika á hverjum sunnudegi. [(Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga; Albert Schweitzer, 1935, My Life and Thought)]. ,,,,Hver, sem kynnist hugarheimi frumstæðra manna,“ skrifar Schweitzer, ,,og þekkir óttann, hræðsluátandið, sem þeir eru í ... getur aldrei framar efast um, að oss beri að gera allt, sem unnt er, til þess að losa þá við þessi hindurvitni.“ Og enn segir Schweitzer: ,,Evrópumenn munu aldrei geta skilið til fulls, hversu skelfileg tilveran er þessum vesalings mönnum...Þeir menn einir, sem hafa séð þessar hörmungar í nærsýn, skilja, að það er skylda vor að flytja frumstæðum nýja lífsskoðun, er losi þá við þá hugaróra, sem gera þeim lífið svo kvalafullt. Í þessu tilliti myndu jafnvel stækustu efasemdamenn verða vinir kristniboðsins, ef þeir kynntust málavöxtum.““
,,Kristindómurinn leysir þessa menn úr viðjum óttans. ,,Þeir vita síðan, að örlög vor allra eru á hendi sama, kærleiksríka föður.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 129).
Sama má segja varðandi ómetanlegt líknarverk mannvinarins systur Móður Theresu, þar sem hún starfaði í kristinni líknarreglu nær allt sitt líf og sinnti og líknaða sínum minnsta meðbróður og systur, á Indlandi. Fleiri líknarverk mannvina má nefna, eins og kristinna líknarreglna Klaustra, og má þar ekki síst minnast, frá 19. öld, mannvinarins systur Önnu Maríu, sem hefur sömu lífshugsjón og Albert Schweitzer og systir Móðir Theresa, og fl., að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krists, að fyrirmynd Heilagrar Maríu Guðs móður, og gaf Jesú Kristi allt sitt líf, en hún lést langt um aldur fram; göfugra getur það ekki orðið, að miðla sérstaklega hinum sjúku og aðframkomnu, frelsandi og líknandi náð Drottins Jesú Krist, fyrst með fyrirbæn, síðan með beinni líknarþjónustu til handa hinum sjúka.

M.ö.o. segir orðrétt [samatekt af ofangreindu]:

„... . En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bakvið. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178).
Ríkin verða að hjálpa til þessarrar líknarþjónustu; [nýlenduríkin verða að hjálpa til þess að bæta fyrir syndir fyrri tíma. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178)].
Hér verður að koma meira til bæði varðandi mannfélag vort sem og fjarlægari mannfélög. Hér verður í senn að einhverju leiti, að efla sjálfboðastarfsemi bæði lækna og annarra, bæði nær sem fjær; og kæmi þá e.t.v til greina, að virkja hið ómetanlega starf björgunarsveita, sem bæði starfa hér og landi, og eru tilbúnar að fara til fjarlægari landa. Þá kemur vissulega til greina að virkja stöndug fyrirtæki, sérstaklega til að standa straum af kostnaði þjónustunnar, og þá ekki síst með verðskulduðum skattaívilnunum, fyllilega andstætt þeirri leið, sem hinir svonefndu forræðishyggjuflokkar „hins pólitíska rétttrúnar miskunnarleysins“ vilja fara!
Og almenningur, einkum í hinum svonefndu „þróuðu“ ríkjum, þ.m.t. hér á landi, verður að gera upp við sig, hvort hann vilji varðveita og efla þá ómetanlegu þjónustu líknar, björgunar og mannúðar, og þá einkum varðandi heilbrigðis- og líknarþjónustuna, sem þegar hefur verið byggð upp og varðveitt sem einn dýsrti arfur kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna. Er ekki kominn tími til, að virða og meta hin göfugu störf miskunnar, líknar og björgunar, að verðleikum.
En hér má ekki láta staðar numið, þótt vér megum heldur aldrei gleyma því, að líta oss næst, þar sem oss hættir til þess að leita langt yfir skammt, eins og Schweitzer áréttar einnig. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272). Enn á ný fara þróunarlöndin verst út úr heimskreppum, og þá ekki síst nýlendur og fyrrverandi nýlendur, ekki síst í Afríku. Og enn ein skömm núverandi stjórnvalda „hins pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“ er einnig glæpsamlegur niðurskurður til lífsnauðsynlegrar þróunaraðstoðar. Hér sannast enn og aftur, að lítið er að treysta stjórnvöldum, og þótt þau legðu á mannsæmandi hátt til þessarra mála, af góðum huga, myndi það aldrei duga til varðandi hina lífsnauðsynlegu þörf, þótt þeim beri hins vegar að gera allt, sem í þeirra valdi stendur, í umboði almennings.

Orðrétt segir Albert Schweitzer, sem á ekki síður við í dag, en 5. áratug sl. aldar:

„,,....... .
Sá, sem notið hefur læknishjálpar og verið með því móti bjargað úr þungbærum veikindum, verður að stuðla að því, að þeir, sem ekki geta náð til neins læknis, fái hjálp, eins og hann hlaut hjálp.
Hver, sem bjargað var frá þrautum eða dauða með uppskurði, verður að stuðla að því, að líknsöm deyfilyf og læknishnífur megi komast í notkun þar, sem þrautir og dauði ríkja enn skefjalaust.
Móðirin, sem á það læknishjálp að þakka, að barnið hennar er ennþá hjá henni og ekki í kaldri mold, verður að minnast þeirrar vesalings móður, sem getur ekki náð til neins læknis, og stuðla að því, að sú móðir megi hljóta sömu harmagrið.
Þeir, sem hafa verið vitni að helstríði, sem varð mildilegt vegna þess að læknishjálpar naut, en hefði orðið hræðilegt að öðrum kosti, verður að hjálpa til þess, að aðrir geti öðlast sömu huggun með harmi eftir ástvini sína.
Þetta er bræðlalag þeirra, er þrautir reyndu. Þeim ber að hefja mannúðarstarfið í nýlendunum. Það á að hefjast af þakkarfórnum þeirra. Sem sendimenn þeirra skyldu læknar fara til þess að vinna það, sem vinna þarf í nafni mannkærleikans meðal þjáðra manna í fjarlægð.
Fyrr eða síðar mun þær hugsanir, sem ég læt hér í ljós, sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hlýtur að sigra bæði höfuð og hjarta.
En er tímabært að flytja heiminum þessar hugsanir einmitt nú? Evrópa er í rústum og eymdin ríkir þar. Verkefnin eru ærin á næstu grösum. Ráðum vér við að sinna því, sem fjær er?
Sannleikurinn er engri stundu bundinn. Hans tími er ævinlega og einkum þá, er hann virðist hvað ótímabærastur. Áhyggjur vegna nálægra meina og fjarlægra fara vel saman, ef þær endast til þess að vekja menn af hugsunarleysi og kalla nýjan mannúðaranda til lífs.
....... .““ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. (178 -) 179; áherslubreyting: ÓÞ).

Heimskreppan í dag, bliknar í samanburði við þá eymd, sem ríkti í Evrópu að lokinni seinni hemsstyrjöldinni, þegar Evrópa var í rústum. Þess meiri skömm er það sinnuleysi og skeytingarleysi hins siðblinda tíðaranda hins „pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysins“, hvort sem er hér á landi, eða annars staðar, sem eyrir engu, en setur líf fjölda sjúklinga, þ.m.t. veikra barna, nær sem fjær, í bráða lífshættu! Hafi þeir skömm fyrir, þeir oflátungar, sem ekki telja lengur þörf fyrir þeirri mannúð og líkn, sem eru einn af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem jafnframt er í órofa samhengi við kristniboðsskipunina!

V

Hér megum vér aldrei gleyma neinum vorra minnstu meðbræðra og systra, nær sem fjær, hvort sem er í voru landi, innan Evrópu, t.d. í Lettlandi og Grikklandi, eða utan, þ.m.t. ekki síst í Afríku og víðar. Og hér hafa svo sannarlega kristniboðarnir, bæði fyrr og nú, bæði hér á landi sem annars staðar, ætíð séð þess kristilegu skyldu sína, með þann fjársjóð að leiðarljósi, sem mölur og ryð, fær aldrei grandað, grundvallað á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi!

Og skynsamlegar tillögur stjórnarandstöðunnar og annarra skynsamra og ábyrgra aðila þjóðfélagsins, eins og það að skattleggja inngreiðslu lífeyrissjóða – ekki afturvirkt, til að afla ríkissjóði lífnauðsynlegra tekna; - og það á þessum erfiðu tímum heimskreppunnar, og hins svonefnda „hruns“, vegna þess að byggt hafði verið allt of mikið á auðæfaoflætinu, fjársjóði, sem mölur og ryð fær eytt; - er virt að vettugi, en í staðinn eru lagðir á þjóðina stórauknar skattaálögur, sem einkum eru íþyngjandi fyrir heimilin í landinu, sem mörg hver „blæða“, enda ekkert verið gert til að huga að hag heimilanna í landinu, þ.e. hjá hinum almenna borgara! Afleiðingin verður enn meiri landsflótti, einkum meðal ungs fólks!

Hinn miskunnarlausi tíðarandi nútímans, sem að sönnu gætir ekki aðeins hér á landi, heldur einnig víða, einkum um hinn vetsræna heim, einkum þar sem afhelguð forræðishyggjustjórnvöld hefur náð völdum, ein og t.d. hin nýja forræðishyggjustjórn í Grikklandi, [sem jafnframt er undir ofríki AGS], gefur lítið fyrir hin kristilegu siðferðisgildi mannfélagsins, hvað þá, að slá skjaldborg um þau gildi, hvort sem er um að ræða heimilið, sem verður alltaf hyrningarsteinn kristins siðaðs mannfélags, eða þá heilbrigðis- og líknarþjónustu, sem til þessa, hefur talist ein af hyrnigarsteinum kristins siðaðs mannfélags, og er ein af dýrmætustu ávöxtum og arfleifð kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem sagan hefur sannað, öld af öld, og enn þann dag í dag.

Milljörðum króna er eytt í óljósar aðildarviðræður varðandi hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu, ESB., og það án nokkurrar vissu um það, hvort meiri hluti almennings velji slíkan valkost. Tímasetningin er einnig fráleit, þegar um er að ræða eina mestu heimskreppu sögunnar. Hér er bruðlað með skattfé borgaranna, sem nær hefði verið nýtt með skynsömum og mannúðlegum hætti, til að slá skjaldborg um heimilin sem og lífsnauðsynlega líknar- og heilbrigðisþjónustu sem og aðra lífsnauðsynlega þjónustu, sem varða ekki síst almannavarnir, auk annarrar velferðarþjónustu sem og menntunar.

Guð gefi, að sú siðblinda, sem fylgt hefur miskunnarlausum tíðaranda sinnuleysisins, skeytingarleysinsins og heimskunnar, heyri brátt sögunni til, og ofangreind grundvallarhugsjón kristinnar kærleikstrúar og siðar aldanna, sem kemur ekki síst fram í ofangreindum orðum og hugsunum mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzrs, einkum þar sem hann ræðir um, að fyrr eða síðar muni þær hugsanir, sem hann láti hér í ljós, - hinar kristilegu mannúðarhugsjónir - sigra heiminn, vegna þess að ósveigjanleg rökvísi þeirra hljóti að sigra bæði höfuð og hjarta. (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 179; áherslubreyting: ÓÞ).
Guð gefi svo sannarlega, að svo megi verða, áður en sá „banvæni faraldur“, sem er óhjákvæmilegur ávöxtur og arfleifð hins „pólitíska rétttrúnaðar miskunnarleysisins“, kosti mannslíf eins vorra minnstu meðbræðra eða systra, nær sem fjær

Guð gefi einnig, að við taki ábyrgar landsstjórnir, sem leiti ávallt handleiðslu Drottins í öllum sínum verkum, með hina kristnu kærleikstrú og sið aldanna, að leiðarljósi, bæði hér á landi sem annars staðar, og þá á ég við í raun, raunverulega ábyrgar ríkisstjórnir, sem í senn hafni sandi siðblinds tíðaranda sem og auðæfaoflætisins, en hafi þvert á móti fyrrnefnd grundvallargildi reglufestu, skynsemi, virðingar, réttlætis, miskunnar og líknar, að leiðarljósi, í mannfélagi, sem vissulega getur aldrei orðið fullkomið hérna megin grafar, þar sem vér getum heilshugar, senn í auðmýkt, og þakklæti – en auðmýkt hefur hins vegar ekkert með undirlægjuhátt að gera, tekið heilshugar undir með séra Matthíasi Jochumssyni, ekki síst í seinna versi Þjóðsöngs lands vors, þar sem vér gerum oss jafnframt grein fyrir því, að vort eiginlegt föðurland er á himnum, þar sem engin landamæri eru, engin sorg, sjúkdómar, stríð, né nokkuð annað böl né þrenging, eru framar til, í alkærleikanum heima hjá Guði Föður vorum, við hlið Lambsins, konungar konunganna, konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, Frelsara vors og Endurlausnara, í einingu Heilags Anda, þar sem verða endurfundir ástvina og vina:

Ó, Guð vors lands, ó, lands vors Guð,
vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá,
vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vertu hvern morgun vort ljúfasta líf,
vor leiðtogi‘ í daganna þraut,
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor hlíf,
og vor hertogi‘ á þjóðlífsins braut.
:,: Íslands þúsund ár, :,:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á Guðs ríkis braut.

Sb. 1945 – Matthías Jochumsson. (Sálmabók, 1972, bls. 501).

Ég enda þessa hugvekju með orðum mannvinarians og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, sem segir allt, sem segja þarf, og varðar eilífgildan sannleika allra tíma:

„Gleiðgosaleg oftrú á ytri getu, samfara vantrú á andleg verðmæti – þetta er eitt af einkennum og meinsemdum samtíðarinnar.
Trúin á hið ótrúlega þarf að vakna og glæðast aftur ..., ... trúin á mildina, miskunnsemina, hógværðina, ástúðina, hjartahreinleikann – þetta allt, sem Jesús talar um sem sjálfsagða hluti, en yfirleitt er hlustað á nú sem meinlitlar en barnalegar fjarstæður.“ (Sigurbjörn Einasrsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272; áherslubreyting: ÓÞ).

Amen.

Biðjum

Himneski Faðir. Vér lofum þig og þökkum þér náð þína
og miskunn. Blessa allt kristniboð, og kristileg hjálpar-
og líknarstörf, nær sem fjær. Blessa sérstaklega starfsemi
ABC-hjálparsrarfs. Blessa sérstaklega Íslensku kristniboðana
í Eþíópíu, og Keníu. Blessa ávöxt kristniboðs þeirra sem og
kristniboðsins í Kína, og hjálpa oss með markvissri varðveislu
kristinnar kærleikstrúar aldanna, samhliða markvissu kristniboði,
að vinna í auknum mæli að uppbyggingu og rekststri
líknarþjónustunnar, til handa hinum sjúku sem og að
sáluhjálplegri uppfræðslu, ekki síst er varðar
Leik- og barnaskóla, með bænina að leiðarljósi, grundvallað
á Drottni vorum Jesú Kristi; gef, að saman fari hlið við hlið,
kirkja, sjúkrahús og barnaskóli, og þá nær sem fjær,
enda er vort eiginlegt föðurland á himnum. Blessa einnig
og varðveit hjónabandið, heimilin og fjölskyldurnar, sem
verða ætíð hyrningarsteinar kristilegs siðaðs mannfélags,
samkvæmt skikkan Skaparans og Heilags Guðs Orðs.
Hindra, að vegið verði þessum hyrningarsteini kristins og siðaðs
mannfélags. Blessa einnig og varðveit göfug, en vanmetin
ábyrgðarstörf, líknar, sálgæslu, löggæslu- og björgunar, og
uppfræðslu, og hindra, að vegið verði að þessum hyrningarstörfum
mannúðar, líknar, björgunar- og ummönnunar, og uppfræðslu.
Fyrir Jesú Krist, Drottin vorn og Frelsara.

Amen.
Með óskum um Guðs blessun,

Ólafur Þórisson, cand theol.

Höfundur er með embættispróf í Guðfræði frá Háskóla Íslands, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.