HUGVEKJA: MATTEUSARGUÐSPJALL, 24. KAP., VERS 34-36 OG 40:

Í Matteusarguðspjalli, 24. kapítula, versum 34-36 og 40, stendur ritað:

Og þá mun konungurinn segja við þá til hægri: ,Komið þér, hinir blessuðu föður míns, og takið að erfð ríkið, sem yður var búið frá grundvöllun heims. Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta, þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka, gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín.‘
Konungurinn mun þá svara þeim: ,Sannlega segi ég yður, það allt, sem þér gjörðuð einum minna minnstu bræðra, það hafið þér gjört mér.‘

Bæn: Ó, Guð þinn anda gefðu þinn,
er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.

Því hungraður var ég, og þér gáfuð mér að eta; þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka; gestur var ég, og þér hýstuð mig, nakinn og þér klædduð mig, sjúkur og þér vitjuðuð mín, í fangelsi var ég, og þér komuð til mín. Hér eru dýrstu fjársjóðir og ávextir kristinnar sáluhjálplegrar kærleikstrúar taldir upp. Einn þeirra er, að vitja hins sjúka. Hvað er að vitja? Samkvæmt dýpsta skilningi kristinnar sáluhjálplegrar kærleikstrúar aldanna, hefst vitjun til hins sjúka í bæninni, þar sem opnað er fyrir frelsandi og líknandi náð og miskunn Guðs, í Kristi Jesú, til handa þeim sjúka. Þetta sýndi Jesús sjálfur í lífi sínu, bæði þegar Hann lagði hendur yfir sjúka, en einnig þegar Hann mælti fyrir í bæn fyrir hinum sjúka, (t.d. þegar Hann læknaði son hundraðshöfðingjans). Bænin er hér grundvöllurinn, eða öllu heldur lykillinn að þeirri óendanlega náð og miskunn Drottins, í Kristi Jesú, sem gaf líf sitt til lausnargjalds, dó á krossi þeim dauða, sem við höfðum kallað yfir okkur, sigraði dauðann, og fullnaði þann sigur með upprisu sinni frá dauðum. Hér komum við að kjarna kristinnar kærleikstrúar aldanna, þar sem einn af ávöxtunum er, að sjúkir hafa notið umönnunar og líknar. Sú umönnun og líkn byggist á bænalífinu, síðan bætast við bein líknarstörf og umönnun, þar sem hins sjúka er vitjað, hvort sem er í heimahús eða á sjúkrahúsum. Og síðast en ekki síst að vitja sinna nánustu sem og annarra.

Vitjunin hefst í og með bæninni, sem er lykillinn að frelsandi og líknadi náð og miskunn Drottins. Þessa heildarmynd verðum við að hafa, til að sjá bjargtraustan grundvöll þess, að sjúkir njóti áfram líknar og miskunnar, annars vegar fyrir bænina, og hins vegar fyrir beina líknarþjónustu og umönnun.. Loks kemur svo að því að vitja hins sjúka, eins og Jesús sýndi sjálfur, t.d. er Hann kom að sjúkrabeði tengdamóður Símonar Péturs; en Hann hafði beðið fyrir henni. Hér er um að ræða þá óendanlegau miskunn og náð Drottins, sem miðlað er síðan til hins sjúka. Bænin er hér grundvallaratriði, eða öllu heldur lykillinn að grundvellinum, sem er eilíf frelsandi og líknindi náð Drottins, í Kristi Jesú, og vanti þann grundvöll, er ekki von á góðu. Nákvæmlega á þennan hátt byggðu kaþólsku systurnar upp líknarstarfsemi sína á byrjun síðustu aldar; vissulega fylgdi þessu líknarstarfi kostnaður, sem var samt af skornum skammti, sem hins vegar var nýttur til hins ýtrasta. Náð Drottins og bænin var þeim að leiðarljósi, grundvallað á konungi kærleikans, Kristi Jesú! Sama er að segja um líknarverk systur Móður Theresu og kristniboðslæknisins Alberts Scwheitzers! Og í raun einnig varðandi áframhaldandi uppbyggingu líknarþjónustunnar hér á landi, nánast alla síðastliðna öld, t.d. með stofnun sjúkrasamlags, sem nýtt var á sem bestan og skynsamlega hátt; og langt fram á þessa öld, sem skilað hefur landinu okkar, heilbrigðisþjónustu, sem er í heild sinni, ein sú besta á heimsmælikvarða!

Líknarþjónustan, þ.e. umönnun sjúkra og björgun mannslífa, verður að byggast áfram á bjargi aldanna, annars er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn, ekki bara hér á landi, heldur víða um hinn vestræna heim; hvað þá í þeim löndum, þar sem fátækt er hvað mest, eins og í Afríku, Asíu og víðar, og var ekki á bætandi. Og kristniboðsskipunin á hér heldur betur við, fyrr var þörf, nú nauðsyn. Ef afkristnunin heldur áfram og ekki er hugað að okkar minnstu meðbræðrum og systrum í hinum vestræna heimi, hvað verður þá um þau fjarlægu raunabörn; þau munu þá ekki njóta nokkurrar líknarþjónustu, sem neinu nemur, auk þeirra fjölda milljóna, t.d. í Afríku, og þá ekki síst barna, sem munu verða hungurmorða, ofan á hinar milljónirnar, sem þegar hafa fengið að deyja Drottni sínum, vegna skeytingarleysis hinna efnaðri þjóða. Hér kemur enn skýrar fram, hversu mikils er um vert, að rjúfa ekki samhengið milli kristniboðs og kristilegrar hjálparstarfsemi, og nær sem fjær. Okkur kemur við sem kristnum einstaklingum neyð meðbræðra vorra og systra, hvort sem þau standa okkur allra næst, eru í nágrenninu, eða hvort heldur þau búi í 10 km. eða 4000 km. fjarlægð frá okkur. Og við megum heldur ekki gleyma að líta okkur næst, einnig varðandi þá fátækt, sem leitt hefur af hinni andlegu fátækt mannfélagsins, sem bitnar síðan á þeim, er síst skyldi.

Skeytingarleysi og siðblinda tíðaranda nútímans má ekki ná hér rótum, né annars staðar. Guðlaust líf leiðir ekki aðeins af sér líkamlegan dauða, heldur einnig andlegan; þ.e. ógnar eilífri sáluhjálp náungans, sem er vissulega það alvarlegasta í þessu. Ef til vill erum við komin aftur á byrjunarreyt. Er land vort frekar orðið að kristniboðsakri, frekar en að teljast kristið land? En þá er um að gera að byggja upp og að endurreysnin sé byggð á bjargi aldanna, en ekki tíðaranda hvers tíma, og leggja þess meiri ásherslu á hina sönnu innviði þjónustunnar til handa hinum sjúku og þeirra, sem eru í nauðum á einn eða annan hátt; eða eins og forstöðumaður Samhjálpar hefur sagt, að aldrei sem fyrr hafi verið eins mikil þörf á að varðveita og efla velferðarþjónustuna sem nú, einmitt í þeim aðstæðum, sem við blasa í dag. Hin kristnu sjónarmið lýsa eins og ljós í myrkri grimmrar og skeytingarlausrar heimshyggju, sem byggist á botnlausum forarpytti guðlauss miskunnarleysisins. Endurreysn sjúkrasamlags kæmi hér að fullum notum, til að tryggja óskerta líknar- og mannúðarþjónustu, til handa öllum, óháð stétt og stöðu og óháð efnahag, og nýta fé til líknar- og velferðarþjónustunnar á sem allra besta hátt, án nokkurs niðurskurðar til þjónustunnar sjáfrar.

Og enn er hert á siðblindum niðurskurði til ofangreindrar líknarþjónustu, einnig hér á landi, sem og löggæslu og annarra þeirra starfa, sem lúta að almannaheill og almannvörnum, sem m.a. kom fram í fjöldauppsögnum starfsfólks Ríkisútvarpsins, nú nýverið. Og enn vofa fjöldauppsagnir yfir þeim stéttum, sem umhyggja, líkn og björgun mannslífa, ásamt uppeldi, uppfræðlsu og annarri umönnun, einkenna! Hér er ekki aðeins verið að spara eyrinn og henda krónunni, heldur er verið að setja líf og heilsu fólks í hættu, auk þess álags, sem enn mun aukast hjá þeim, sem eftir verða í þessum vanmetnu, en göfugu störfum umhyggju, líknar og björgunar.

Ef bágur efnashagur hefði ráðið ferðinni varðandi fyrrnefnd líknarstörf, og tíðarandinn ráðið ferðinni, - en veraldleg fátækt var þá meiri en nú, andstætt því er varðar hina andlegu fátækt, - hefði ekkert orðið af þeim; það hefði ekki svarað kostnaði, miðað við myrkan tíðarandann í dag.

Grundvallarspurningin er því þessi: Ætlar mannfélagið að byggja [líf sitt] á sandi tíðarandns og siðblindu hans, eða byggja [líf sitt] á bjargi aldanna, með náð, líkn og miskunn Drottins að leiðarljósi, í varðveislu og uppbyggingu kristinnar kærleikstrúar aldanna, þar sem hvert mannslíf sem og eilíf sáluhjálp þess, þar sem þeim fjársjóði er safnað, sem mölur og ryð fær aldrei grandað, er tekið fram yfir forgengilegan auð, sem mölur og ryð fær eytt, og stefna þar með lífi sínu, samborgara sinna og annarra, í bráða lífshættu og neyð, og stefna eigin [eilífri] sáluhjálp í voða, miðað við orð Drottins Jesú Krists, konungar konunganna, konungar kærleikans. Þannig er dæmdur sakamaður, sem gerir iðrun, í betri málum, en ,,heiðarlegur nútímamaður“, sem byggir á sandi siðblinds tíðaranda, sem telur iðrunar ekki þörf; samanber hins vegar iðrun ræningjans við hlið Jesú á krossinum: Og Jesús sagði við hann: ,,Sannlega segi ég þér: Í dag skaltu vera með mér í Paradís.“ (Lúk. 23. kap., vers 43).

Allir eru fyrirhugaðir, frá grunvöllun heims, til eilífs lífs í Kristi Jesú. Hinir réttlátu muna fara til eilífs lífs, það er allir þeir, sem meðtaka, og hafna ekki eilífu hjálpræði Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi til eilífs hjálpræðis, og leifa Kristi Jesú að lifa í sér og öllu sínu lífi; lifa í iðrun og helgun.

Það að biðja fyrir hinum sjúka, og að hann njóti líknar og umönnunar, nær sem fjær, er sitt hvor greinin á sama vínviði þess alkærleika, sem Jesús Kristur er, konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottins vors og Frelsara, sem gaf okkur öllum líf sitt, fæddist hér á jörðu niðri á hinum fyrstu jólum, frelsaði og læknaði sjúka, og dó á krossi vegna okkar synda og misgjörða, og fullnaði sigur sinn yfir dauðanum, með upprisu sinni. Myndist gjá milli greinanna, er voðinn vís, eins og komið hefur á daginn. Nákvæmlega sama gildir varðandi fangann sem og aðra þá, sem í nauðum eru staddir, á einn eða annan hátt, andlega sem efnislega, samkvæmt orðum Jesús Krists, Hans, sem kemur aftur, og tekur sína elskuðu og blessuðu föður síns til sín í himinn sinn, þar sem ekki er til framar sorg, sjúkdómar, né nokkur þrenging né þjáning, heldur eilíf gleði og fögnuður, í Ríki Hans, [hinum nýja himni og hinn nýju jörð, þar sem dagur rennur ei framar], þar sem ríkir eilíf jóla- og páskagleði heima hjá Guði, við hlið konungar konunganna,konungar kærleikans, Drottins Jesú Krists, í Heilögum Anda, þar sem verða endurfundir ástvina.

Amen.

Biðjum.

Himneski Faðir. Vér lofum þig og þökkum náð þína
og miskunn. Vér felum þér land vort og þjóð.
Blessa forseta vorn, landsstjórn, alþingismenn,
og dómendur. Gef að ráðamenn þjóðarinnar leiti
ávallt þinnar handleiðsu, einkum til að standa vörð
um lífnauðsynlega grunnþjónustu í landi voru sem
og lífsnauðsynlega þróunarhjálp. Hjálpa oss öllum,
í himneskri miskunnsemd þinni, til að sjá skyldur vorar,
um að standa vörð um lífsnauðsynlega líknarþjónustu
í landi voru sem og þróunarlöndum, sem og önnur
störf uppeldis- og menntunar, björgunar- og löggæslu.
Gef, að kirkja, sjúkrahús og skóli, standi saman á ný,
hlið við hlið, í kristnu mannfélagi, nær sem fjær.
Vér felum þér sjúka og vanheila, sorgmædda og þá, sem
áhyggjur þjaka. Vitja þeirra og bæt úr hverju böli.
Vér felum þér heimili vor og fjölskyldur. Vér felum
þér kirkju þína um víða veröld. Vér felum þér allt
kristniboð, nær sem fjær, allt hjálparstarf, og þá
ekki síst á Haiti, og þökkum það allt, og þá ekki síst
hjálparstarf Íslensku björgunarsveitarinnar. Kom með
þína himnesku náð, miskunn, huggun og líkn, inn í líf
hvers og eins. Fyrir Jesú Krist, Drottin vorn og Frelsara.

Amen.

Ólafur Þórisson, cand. theol.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði, og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu.

ÁRAMÓTAHUGVEKJA

Í Lúkasarguðspjalli, 2. kapítula, versum 25-35, stendur ritað:

Þá var í Jerúsalem maður, er Símeon hét. Hann var réttlátur og guðrækinn og vænti huggunar Ísraels, og yfir honum var heilagur andi. Honum hafði heilagur andi vitrað, að hann skyldi ekki dauðann sjá, fyrr er hann hefði séð Krist Drottins. Hann kom að tillaðan andans í helgidóminn. Og er foreldrarnir færðu þangað sveininn Jesú til að fara með hann eftir venju lögmálsins, tók Símeon hann í fangið, lofaði Guð og sagði:
,,Nú lætur þú, Drottinn, þjón þinn í friði fara, eins og þú hefur heitið mér, því augu mín hafa séð hjálpræði þitt, sem þú hefur fyrirbúið í augsýn allra lýða, ljós til opinberunar heiðingjum og til vegsemdar lýð þínum Ísrael.“
Faðir hans og móðir undruðust það, er sagt var um hann. En Símeon blessaði þau og sagði við Maríu móður hans: ,,Þessi sveinn er settur til falls og til viðreisnar mörgum í Ísrael og til tákns, sem móti verður mælt, og sjálf munt þú sverði níst í sálu þinni. Þannig munu hugsanir margra hjartna verða augljósar.“
Amen.

(Biblían, Heilög ritning – Gamla testamentið og Nýja testamentið, 1981, bls. 71-72).

Bæn: Ó, Guð mér anda gefðu þinn, er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.
(Sb. 1871 – Páll Jónsson)

Áramótin hafa nú gengið í garð. Árið 2010 er nú nýhafið, hin helga jólahátíða að baki, en Jesús Kristur dvelur enn hjá okkur, í öllum okkar aðstæðum. Hvers er að minnast frá liðnu ári? Skyn og skúrir skiptust á sem á öllum öðrum árum. Þjóðin gekk í gegnum miklar þrengingar; efnahagsþrengingar, sem til voru komnar, vegna þess að allt of mikið hafði verið haft að leiðarljósi sá fjársjóður, sem mölur og ryð fær eytt, - og bitnaði harðast á þeim, sem enga sök áttu á ástandinu, og mjög margir neyddust til að flytja af landi brott, til að geta brauðfædd sig og sína, - í stað þess að hafa hina kristnu kærleikstrú aldanna að leiðarljósi, byggða á konungi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi; en andlegur þáttur þessara þrenginga, hefur verið mjög vanmetinn. Ekkert huggar og styrkir í þessum aðstæðum sem öðrum sem trúin á Jesú Krist. Og minnumst ætið allra, sem sorgin hefur knúið dyra hjá og misst hafa ástvini sína, hvort sem er vegna veikinda eða slysfara, eða annarra harmleikja, enda hvert mannslíf óendanlega mikils virði, hverjar sem ytri aðstæður eru. Votta ég þeim öllum mína dýpstu samúð og allrar Guðs blessunar og huggunar.
En hér, eins og varðandi allt annað, sem fyrir kemur lífinu, er þess heldur ekki síður mikilvægara, að hafa að leiðarljósi þau gildi, sem byggjast á Drottni vorum Jesú Kristi.
Á áramótum leita alls kyns minningar á hug okkar, bæði gleðilegar og sorglegar. Séra Valdimar Briem segir m.a. í sálmi sínum:

En hvers er að minnast og hvað er það þá,
sem herlzt skal í minningu geyma?
Nú allt er á fljúgandi ferð liðið hjá,
það flestallt er horfið í gleymskunnar sjá.
En miskunnsemd Guðs má ei gleyma.
Hún birtist á vori sem vermandi sól,
sem vöxtur í sumarsins blíðum,
í næðingum haustsins sem skjöldur og skjól,
sem skínandi himinn og gleðirík jól
í vetrarins helkuldahríðum.

Hún birtist og reyniast sem blessunarlind
á blíðunnar sólfagra degi,
hún birtist sem lækning við‘ böli og synd,
hún birtist þó skærast sem frelsarans mynd,
er lýsir oss lífsins á vegi.
Ó, gef þú oss, Drottinn, enn gleðilegt ár
og góðar og blessaðar tíðir,
gef himneska dögg gegnum harmanna tár,
gef himneskan frið fyrir lausnarans sár
og eilífan unað um síðir.
(Sb. 1886 - Valdimar Briem)
(Sálmabók, 1972, bls. 97-98)

Hér kemur fram sá kærleiksboðskapur kristinnar trúar aldanna, sem aldrei má dvína, og lýsir inn í myrkan heim. Þessi kærleiksboðskapur er grundvöllaður á kærleikanum holdi klæddum, Jesú Kristi. Guð afklæddist dýrð himnanna í Syni sínum, og gjörðist maður, sem fæddist á hinum fyrstu jólum, af Heilgari Maríu Guðs móður, og kom og kemur þar með inn í allt okkar líf. Hann, sem gaf líf sitt á krossinum, fyrir alla, þig og mig. Krossinn og þjáningin eru framundan, en jafnframt fullnaðarsigur með upprisu Drottins vors Jesú Krists. Nú skiptir öllu að þjóð vor læri að þekkja sinn vitjunartíma. Opnum öll hjörtu vor fyrir Jesú Kristi og leyfum honum að kveikja á kertum þeim, sem til staðar eru í hjörtum okkar. Látum ekki vera slökkt á þeim, heldur leyfum eilífu ljósi Jesú Krists að lýsa þar. Hér er hjónabandið og heimilið hyrningarsteinn kristilegs og siðaðs mannfélags, grundvallað á bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi.
Heilagur Páll postuli sagði: ,,Því að lífið er mér Kristur og dauðinn ávinningur.“ (Filippíbréfið 1. kapítuli, vers 21). Lifum í þessari kristnu kærleikstrú aldanna, sem kynslóðir hafa lifað öld af öld. Og í hörmungum fyrri alda hélt þessi sáluhjálplega trú lífinu í fólkinu; gjörir það í raun enn þann dag í dag. „Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir.“ (Hebreabréfið, 13. kapítuli, vers 8). Þessi kristna kærleikstrú aldanna má aldrei, aldrei þverra; það varðar eilífa sáluhjálp.
Vér skulum vinna að því að varðveita hina kristnu kærleikans trú aldanna og ávexti hennar, eins og gert hefur verið öld af öld, annars væri kirkjan ekki til í dag, og er ekki síður nauðsynlegt í dag, í skeytingarleysi nútímans. Það er einmitt hin gamla og góða kærleikstrú aldanna, grundvölluð á bjargi aldanna, koningi konunganna, konungi kærleikans, Jesú Kristi. Meðal ávaxtanna er, að sjúkir hafa notið líknar, nær sem fjær. Og hér kemur kristniboðsskipunin skýrt inn í, í beinu framhaldi, að kristna allar þjóðir og gjöra alla að lærisveinum Jesú Krists. Órofa samhengi er milli kristniboðsins, og kristilegrar hjálparstarfsemi, nær sem fjær. Vinnum að því að svo verði áfram, gegn miskunnarleysi heimsins, sem þrengir mjög að þessari kristnu kærleikstrú aldanna og þeim ávöxtum, sem af henni leiða, og þá ekki síst þeirri líknsemi, sem varðar umönnun sjúkra og björgun mannslífa. Órofa samhengi er milli eilífrar sáluhjalpar mannsins, björgunar mannslífa, umönnunar sjúkra, og menntunar. Líknarþjónusta til handa þeim sjúku, er einn þessara ávaxta, en hún verður að hafa að leiðarljósi þau gildi, sem mölur og ryð fær ekki eytt, þeirri kærleikstrú aldanna, er varðar umönnun sjúkra og björgun mannslífa, grundvallað á lækninum góða, Drottni Jesú Kristi, en ekki þeim gildum mammons og auðæfaoflætis, annars vegar, helmyrkri guðleysins og guðsafneitunarinnar, sem nú þegar hefur valdið mannfélagi voru sem og öðrum mannfélögum, stórskaða. Sama er að segja um menntunina. Vinnum að því að kristin kærleikstrú blómstri, en ekki botnlaust myrkur guðleysisins og guðsafneitunarinnar.

Endalaus niðurskurður, einkum til líknarþjónustunnar, og annarrar lífsnauðsynlegrar þjónustu, sem jafnframt varða almannavarnir, er maðkaður ávöxtur þess, að horfið hefur verið frá hinum kristilegu gildum aldanna, þar sem mannúð, líkn, og umhyggja hefur verið höfð að leiðarljósi, og er í raun enn haft að leiðarljósi, af hálfu þeirra, er játa kristna trú í raun og sannleika, og þar með það siðferði, sem af þeirri kærleikstrú leiðir, grundvallað á konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi.
Hjálpræði Drottins er óendanlegt í Jesú Kristi. Og Drottinn notar ófullkomna menn, karla sem konur, í þjónusti sinni, að hjálpa öðrum, hver sem staða þeirra og stétt er. Þeir eru síður en svo fullkomnir, en samt vinna þeir kærleiksverk í víngarði Drottins. Og kærleiksverk Drottins geta allir unnið, hver sem stétt þeirra og staða er. Guð blessi sérstaklega alla þá, sem eru farvegir líknandi og frelsandi náðar Guðs. Guð blessi alla vora meðbræður og systur, nær sem fjær.
Einn af ávöxtum kristinnar kærleikstrúar er, að sjúkir, þ.m.t. veik börn og aldraðir hafa notið umönnunar og líknar, og björgunrar, nær sem fjær. Ein fegurstu dæmin sjáum vér ekki síst hjá mannvininum og kristniboðslækninum Albert Schweitzer, sem reisti sjúkrahús í Mið-Afríku og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld; sama er að segja um mannvininn systur Móður Theresu, sem starfaði nær allt sitt líf í kristinni líknarreglu, að líkna og miskunna sínum minnstu meðbræðrum og systrum.
Það hefur t.d. kirstniboðs- og líknarstarfsemi kristniboðanna einnig sannað, eins og ómetaleg líknar, uppeldis- og kristniboðsstörf Íslensku kristniboðanna, bæði í Kína, í Eþíópíun og Kenýju, og þá ekki síst varðandi söfnuðinn í Chepareria. Sama má segja varaðandi ómetanleg kristileg líknar, uppeldis- og kristniboðsstörf Kaþólskara, hér á landi, um aldamótin 1900, bæði með stofnun kristilegs skóla, kirkju, að ekki sé talað um kristileg líknarstörf Kaþólsku systranna, nær sem fjær, sem m.a. reistu hér á landi sjúkrahús í upphafi 20. aldar, sem og Hringssystrunum, sem enn þann dag í dag vinna að varðveislu og uppbyggingu barnaspítala. Þá má ekki heldur gleyma ómetanlegu kristniboðs- og líknarstarfi Hjálpræðishersins, nær sem fjær, o.s.frv.

Og allt það óeigingjarna og vanmetna starf, sem heilbrigðisstéttirnar vinna nú í dag, innan og utan sjúkrahúsa, starf lækna, hjúkrunarfólks sem og alls annars heilbrigðisstarfsfólks, þ.m.t. þeirra, sem sjá um öryggisgæslu, ræstingar, o.s.frv. Og þá jafnframt starf björgunarfólks, slökkviliðs- og sjúkraflutningamannsins, lögreglumannsins, bráðaliðins, og önnur störf ummönnunar, uppeldis, og sálgæslu, starf prestsins, kristniboðans og kennarans, og svo má lengi halda áfram að telja; í raun nær sem fjær; hér er m.a. um að ræða þau gildi kristins og siðaðs mannféls, sem mölur og ryð fær ekki eytt.

Nú er þessum ávöxtum sérstaklega ógnað, í afkristnun og afsiðun mannfélagsins í dag, sem veður fram með guðleysið og siðblinduna eina að vopni; ekki bara á Íslandi, heldur um víða veröld, vegna þess, að byggt hefur verið allt of mikið á sandi heimshyggjunnar, í stað hinnar kristnu kærleikstrúar aldanna.

Mannvinurinn og kristniboðslæknirinn, Albert Schweitzer, reisti sjúkrahús árið 1913, í Lambarene við Ógówefljót í Frönsku Miðbaugs-Afríku, (Sigurbjörn Einarsson /Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 81), og starfaði þar sem kristniboðslæknir í rúma hálfa öld, vissulega með aðstoð góðs fólks, ekki síst eiginkonu sinnar; enda starfaði Schweitzer á kristniboðsstöð Franskra Mótmælenda í Lambarene, eða í nágrenni við hana, og hafði náin kynni og samvinnu við kristniboða, bæði Rómverks-Kaþólska og Evangelíska. (Sigurbjörn Einarsson/ Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Þannig lýsti Schweitzer kynnum sínum, af kristniboðinu, eftir þriggja ára veru í Lambarene, og fórust m.a. orð á þessa leið:

,,Ég ber einlæga lotningu fyrir því starfi, sem amerískir kristniboðar hófu hér og franskir kristniboðar hafa haldið áfram. Þeir hafa mótað hugsun innlendra manna, í mannlegum og kristilegum skilningi, á þann veg, að það myndi sannfæra jafnvel ramma andstæðinga kristniboðs um það, að kenning Jesú megnar mikið gagnvart frumstæðum mönnum." (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).

Schweitzer hefur lagt mikla áherslu á að minna á það, sem kristniboðið hefur gert til líknar og hjálpar Afríkumönnum. Þeir hafa bætt líkamleg mein innlendra og kennt þeim hagnýta hluti, ,,auk þess sem þeir hafa frætt þá um Jesúm Krist." (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 250).
Schweitzer leggur einnig mikla áherslu á það, að gleyma aldrei að líta sér næst. (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 272-275). Líknarþjónustan, og önnur ómetanleg störf mannúðar, björgunar og uppfræðslu, og þar með ómetanleg og óeigingjörn störf heilbrigðisstarfsfólks og annarra, sem varðveitt hefur verið hér á landi, í rúma öld sem arfleifð og ávöxt kristinnar kærleikstrúar aldanna, verður að varðveita. Guð gefi, að stjórnvöldum beri gæfu til að taka ekki þá skammsýnu og óskynsamlegu ákvörðun, að grípa til siðferðilega vafasamra fjöldauppsagna heilbrigðisstarfsfólks og annarra þeirra, sem að björgunar, og mannúðarstörfum vinna - afleiðingarnar verða aldrei metnar til fjár. Hér er að auki verið að spara eyrinn, en henda krónunni, einkum vegna þess, að þeim, sem sagt verður upp, munu flestir fara á atvinnuleysisbætur frá ríkinu. Í raun mun ekkert sparast í heild sinni, einkum þegar til lengri tíma er litið, fyrir utan þá lífshættu og þjáningar, sem munu þá því miður bíða fjölda sjúklinga, með ófyrirsjánlegum afleiðingum; hreinum harmleik.

Það er gleðilegt að geta sagt frá því, að hin ómetanlega líknarstarfsemi Alberts Schweitzers og vina hans í Lambarene, er enn starfrækt, sem lýsir eins og ljós í myrkrinu, og að mestu leiti fyrir frjáls framlög. E.t.v. verður líknarþjónusta framtíðarinnar, sem er vissulega í órofa samhengi varðveislu kristinnar kærleikstrúar aldanna sem og markvissu kristniboði, starfrækt í sífellt meira leiti fyrir frjáls framlög, bæði nær sem fjær, enda tæplega mögulegt að treysta fallvöltum stjórnmálamönnum, nær sem fjær, sem tapað hafa að verulegu leiti siðferðilegum skuldbindingum, að starfrækja líknarþjónustuna, á sama tíma og þeir leggja almannafé í sífellt auknum mæli í dýr „gæluverkefni“, með óhóflegum skattahækkunum, þar sem vegið er sérstaklega að heimilinu og fjölskyldunni, og forgangsraða í fjárlögum ríkisins, á erfiðum krepputímum, á mjög óskynsamlegan, siðlausan, siðblindan og ómannúðlegan hátt, þar sem ekki er einu sinni tekið sem skyldi, tillit til veikra barna, ég segi ekki meira!
Þvert á móti, ætti á slíkum tímum sem í dag, að verja enn meiri fjármunum til verferðar- og mannúðarmála; fyrr var þörf, nú er nauðsyn!
Varnaðarorð skynsamra og ábyrgra aðila, sem m.a. hafa komið fram í fjölmiðlum, nú nýverið, einkum varðandi líknarþjónustana (heilbrigðismálin), láta margar af hinum sjálfumglöðu ríkisstjórnum, m.a. vesturlanda, sem vind um eyrun þjóta, enda tíðarandinn orðinn slíkur í afkristnuðu og afsiðuðu mannfélagi nútímans, að mannslífið er lítils sem einskis metið, ekki einu sinni barnanna!
Á sama hátt og þær þjóðir, sem eiga nýlendur, verða að láta sér skiljast, að þær beri sína sérstöku ábyrgð, einkum varðandi líknarþjónustuna (heilbrigðismálin), og verði að bæta fyrir syndir fyrri tíma, (Sigurbjörn Einarsson/Armbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178), verða þær landsstjórnir, sem vilja geta verið nefndar ábyrgar og siðaðar lýðræðisstjórnir, að bera sína ábyrgð varðandi þá miklu uppbyggingu, sem orðið hefur í viðkomandi réttarrríki, a.m.k. varðandi þá þjónustu, sem varðar líf og dauða fólks, þ.m.t. barna og eldri borgara mannfélagsins. „En ríkisvald gerir aldrei neitt nema hugarfar almennings sé á bak við. Og ríkin leysa aldrei það mannúðarhlutverk, sem hér kallar að.“ (Sigurbjörn Einarsson/Armbjörn Kristinsson, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 178). Því miður virðast þessi orð aldrei hafa átt betur við í dag, og þá bæði varðandi „fyrrverandi“ nýlendur sem og fullvalda lýðræðisríki, þ.m.t. Ísland. Því má álykta, að þá grunnþjónustu, sem bæði lagalega og siðferðilega er skylt að veita þegnum viðkomandi lands, alla þá þjónustu, sem raunverulega er hægt að veita, og varðar beint líf og dauða veiks fólks, er sett í hættulegt uppnám, sem aldrei verður metið til fjár. Þar að auki leggja siðblind stjórnvöld enn fleiri steina í götu þeirra, sem eru sjálfstætt starfandi, hvort sem um er að ræða líknarþjónustuna, uppeldis- og skólastarf. Við slíkt verður aldrei hægt að una, hvort sem um er að ræða mannúðarþjónustu, sem rekin er opinberlega, eða sem sjálfseignarstofnun (einkarekstur), þar sem tryggt yrði, að allir hlytu þeirrar mannúðarþjónustu notið, án tillits til efnahags.
Hinar siðblindu ákvarðanir miskunnarlausra landsstjórna, sem byggja á skeytingarleysi miskunnarlauss tíðaranda, kunna ekki að getað valdið ótímabærum dauðsföllum; það er því miður aðeins spurningin um það, hversu mörg „fórnarlömb“ hins siðblinda niðurskurðar til lífsnauðsynlegrar mannúðarþjónustu, munu verða, að ekki sé talað um þá þjónustu, sem er beint upp á líf og dauða komin, og kemur inn á svið almannavarna.
Samhliða þessum gjörningum, eru óhóflegar skattahækknair, sem munu leiða til enn meiri landsflótta, frá þeim ríkjum, sem þannig er háttað um, en þegar er orðið.
Eitt óskynsamlegasta, miskunnarlausasta, siðlausasta, og siðblindasta sjónarmið fer um hinn vestræna heim, eins og „banvænn“ faraldur, að alls ekki megi skattleggja inngreiðslur lífeyrissjóða, sem er ein skynsamlegasta og sú mannúðlegasta tillaga, sem þverpólitísk sátt ætti að vera um – vissulega ekki afturvirkt. Siðblinda og siðleysi þeirra, sem hafna þessari lífnauðsynlegu tillögu, á sama tíma, og jaðrar við þjóðargjaldþrotum, vegna heimskreppunnar, víða um hinn vestræna heim, er svo miskunnarlaus og skeytingarlaus, bæði gagnavart „blæðandi“ heimilum, atvinnurekstri- og uppbyggingu, auk þeirrar fyrrnefndru mannúðarþjónustu, einkum þá líknarþjónustunnar, sem er upp á lif og dauða samborgara mannfélagsins komin, og er land vort hér engin undantekning. Hinir borgaralegu lýðræðisflokkar, auk verkalýðsleiðtoga, bæði hér á landi sem og annars staðar, hafa margoft haldið þessu siðferðilega og skynsamlega sjónarmiði fram, við litlar undirtektir forræðishyggjuflokkanna. Því miður, þá er einnig talið berta af hálfu forræðishyggjuflokkanna, að saklaus börn flosni upp, jafnvel þótt það leiði þau inn á braut eiturlyfja; eru brostin heimili, þeirra sök? Hinum siðblindu varðar ekkert um þau, frekar en veiku börnin sem og öðru veiku fólki, þ.m.t. geðfötluðum sem og áfengissjúklingum og öðrum vímuefnasjúklingum, sem siðblindur niðurskurðarhnífurinn ógnar, í bókstaflegri merkingu þess orðs.
Þetta yrðu í senn of „léttbærar“ skattahækknir, og gætu á raunhæfan hátt, í senn styrkt heimilin, fjölskyldurnar og fyrirtækin í landinu, sem þar með kæmu hjólum atvinnulífsins af stað og atvinnuleysi myndi minnka mikið; að ekki sé talað um hversu mörgum mannslífum mætti bjarga, bæði varðandi löggæslu- og heilbrigðismál; það bara verður að „rústa“ þeim heilbrigðiskerfum, m.a. hér á landi, sem til þessa, hefur verið eitt hið besta á heimsmælikvarða, sem og löggæslunni, þótt slíkur verknaður núverandi landsstjórna, myndi kosta ófá mannslíf, einkum veiks fólks, þ.m.t. veikra barna! Engum skal hlíft í hinum siðblinda niðurskurði guðlauss, miskunnarlauss hugsunarháttar, ekki einu sinni veikum börnum!

Og hér á landi: Jafnframt skulu saklaus börn þessa lands, fædd sem ófædd, skuldsett á undarlega samsettu altari undirlægjuháttar og valdnýðslu, gagnvart kúgunarvaldi „fyrrverandi“ nýlenduvelda, sem kemur ekki síst fram í þeim okurvöxtum, sem engin önnur Evrópuþjóð þyrfti að taka á sig!

Ég tek svo sannarlega ofan fyrir hæstvirtum forseta lands vors, herra Ólafi Ragnari Grímssyni, að vísa hinum umdeildu Ice-save lögum til almennrar þjóðaratkvæðagreiðlsu, samkvæmt 26. grein Stjórnarskrá lýðvldisins Íslands!

Í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins, Alberts Schweitzers, segir orðrétt, í niðulagi kaflans, „FRÁ BÆJARDYRUM“:
„... . Hver maður er kallaður til þess að fórna öðrum mönnum hluta af lífi sínu. Fórn eins getur virzt ósjáleg. Fórn annars er áberandi. Enginn skyldi annan dæma. Það er hvers og eins leyndarmál, hvaða fórn hann færir. „En allir skulum vér vita, að þá fyrst fær líf vort sitt sanna gildi, þegar vér lifum eitthvað af sannleika orðanna: Hver, sem týnir lífi sínu mun finna það.““ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 275).

Opnum hjörtu vor fyrir Drottni Jesú Kristi og tökum á móti Honum inn í hjarta vort, já allt vort líf. Leyfum Hans dýrmæta blóði að renna um æðar sálarinnar, og hreinsa oss sífellt af allri synd. Þá dvelur Hann í hjörtum vorum og úthellir sínum Heilaga Anda yfir oss, Anda huggunarinnar, sem mun fullnast í ríki Hans við lok tímanna. Drottinn Jesús Kristur kemur aftur og tekur oss til sín heim, eins og Hann hefur gefið oss fyrirheit um, heim til Föðurins, upp þangað, þar sem engin sorg né þjáning er framar til, heldur eilíf gleði, þar sem eru endurfundur ástvina. Þar munum vér dvelja í eilífri dýrð í hinu eiginlega föðurlandi voru á himnum. Þann dýrðarsveig, er Hann gefur oss mun þá fullnast endanlega, er við dveljum í eilífri jólagleði í ríki Hans, hinum nýja himni og hinni nýju jörð. Þá verður fögnuður vor fullkominn. Séra Helga Hálfdánarsonar kemst svo að orði í þessu fagra sálmversi:

Ó, virztu, góði Guð, þann frið,
sem gleðin heims ei jafnast við,
í allra sálir senda,
og loks á himni lát oss fá
að lifa jólagleði þá,
sem tekur aldrei enda.
(Kingo – Sb. 1801 – Helgi Hálfdánarson)
(Sálmabók, 1972, bls. 67).

Ég enda þessa áramótahugvekju á þessari fögru þýðingu mannvinarins, kristniboðans og æskulýðsleiðtogans, Bjarna Eyjólssonar (1913-1972), ritstjóra í Reykjavík, á hinum fögru sálmversum Norska mannvinarins og kristniboðans, K.L.Reichelt (1877-1952), sem segir allt, sem skiptir máli varðandi það að fylgja Drottni Jesú Kristi sem einlægur lærisveinn Hans, í kærleikssamfélagi Hans:

Ó, DROTTINN, ég vil aðeins eitt:
Að efla ríki þitt.
Ó, þökk, að náð sú var mér veitt,
sem vakti hjarta mitt.
Ég verður, Jesús, ekki er
að eiga að vera´ í þínum her,
en vinarnafn þú valdir mér,
mig vafðir blítt að hjarta þér,
ó, hjálpa mér
að hlýðnast eins og ber.

Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár.
Mér gef þinn ástareld í brjóst
og einlæg hryggðartár.
Í ljósi þínu lát mig sjá
hvern lýð, sem neyð og heiðni þjá,
því neyðin hans er hróp frá þér
að hjálpa – eins og bauðstu mér -
að dauðastund
með djarfri fórnarlund.

Þá eitt ég veit: Mitt auga sér
þá undraverðu sín,
er langri ævi lokið er
og líf og kraftur dvín:
Ég sé þitt ríki sigur fær,
til sérhvers lýðs þitt frelsi nær,
og þessi mikli helgra her,
sem hjálp og lífið fann í þér,
þig, líknin blíð,
mun lofa alla tíð.

(Sálmabók 1972 - Reichelt – Bjarni Eyjólsson)
(Sálmabók, 1972, bls. 302-303).

Biðjum. Himneski Faðir, við felum þér nú á sérstakan hátt, alla þá einstaklinga, sem eiga erfitt á einn eða annan hátt, fyrir sjúkum, föngum og fátækum. Kom þú með þína frelsandi og líknandi náð og miskunn til hvers og eins þeirra, lækna þá og bæt úr hverju böli, fyrir Jesú Krist, Drottin vorn og Frelsara.
Amen.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá Háskóla Íslands, og er með rétt til embættisgengis til prestsembættis.

HUGVEKJA: LÚKSARGUÐSPJALL, 10., KAPÍTULI, VERS 8-16:

Bæn: Ó, Guð þinn anda gefðu þinn,
er glæðir kærleik, von og trú,
og veit hann helgi vilja minn,
svo vilji‘ eg það, sem elskar þú.

Í Lúkasarguðspjalli, 10. kapítula, versum 8-16, stendur ritað:
,,... Og hvar sem þér komið í borg og tekið er við yður, þá neytið þess, sem fyrir yður er sett.
Læknið þá, sem þar eru sjúkir, og segið þeim: ,Guðs ríki er komið í nánd við yður.‘ En hvar sem þér komið í borg og eigi er við yður tekið, þá farið út á strætin og segið: ,Jafnvel það dust, sem loðir við fætur vora úr borg yðar, þurrkum vér af oss handa yður. Vitið samt þetta, að Guðs ríki er komið í nánd.‘ Ég segi yður: Bærilegra mun Sódómu á þeim degi en þeirri borg.
Vei þér, Korasín! Vei þér, Betsaída! Ef gjörst hefðu í í Týrus og Sídon kraftaverkin, sem gjörðust í ykkur, hefðu þeir löngu iðrast og setiðíð í sekk og ösku. En Týrus og Sídon mun bærilegra í dóminum en ykkur. Og þú Kapernaum! Verður þú hafin til himins? Nei, til heljar mun þér steypt verða.
Sá sem á yður hlýðir, hlýðir á mig, og sá sem yður hafnar, hafnar mér. En sá sem hafnar mér, hafnar þeim er sendi mig.“

Hér er fyrst og síðast um frelsun og eilífa sáluhjálp hvers einstaklings að ræða; hér er um að ræða eilífa sáluhjálp þess alkærleika, sem er Drottinn Jesús Kristur, sem leiðir síðan til allrar þeirrar miskunnar og líknar, sem eru meðal þeirra dýrmætustu ávaxta kristinnar kærleikstrúar aldanna, það að sjúkir verði læknaðir að sálu og líkama. Hér áréttast enn mikilvægi þeirrar einingar, sem verður að vera á milli kristniboðs og kristilegra líknarverka;í raun alls hins kristilega lífs, lífernis og köllunar. Órofa samhengi er milli björgunar eilífrar sálheillar mannsins sem og björgunar mannslífa og líknar og umönnunnar allra þeirra, sem þjást á einn eða annan hátt. Og hér er bænin, eins og varðar allt kristilegt líferni, lykillinn að frelsandi, og líknandi náð og miskunn Guðs, í Drottni vorum Jesú Kristi. Öllu skiptir, að varðveita þessa helgu kæleikstrú aldanna, sem byggist á hinu eina sanna bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi, og leiðir af sér miskunn og náð Drottins til allra, sem veita Honum viðtöku; auk allrar þeirrar líknar og miskunnar, sem bæn kristins manns er, og þá ekki síst líknarþjónustu til hinna sjúku, og varðar einnig kristilergt uppeldi og menntun, ekki síst barna og unglinga; þótt vissulega sé hið kristilega upppeldi, fyrst og fremst veitt af foreldrunum, enda hið kristilega heimili hyrningarsteinn kristins mannfélags, byggt á koningi konunganna, konungi kærleikans, Drottni Jesú Kristi.
Allir þeir tug milljarðar kr., sem renna til líknar- og heilbrigðismála t.d. hér á landi, mætti nýta á margfallt betri, mannúðlegri og skynsamari hátt, til varðveislu kristilegrar líknarþjónustu, þ.e. til þeirrar þjónustu, sem varðar líkn, umönnun og björgun mannslífa, en gert er í dag. Jafnframt er talinn eftir hver eyrir, sem rennur til þjónustunnar; allt vegna þess, að ekki er lengur byggt, að verulegu leiti, á því eina sanna bjargi aldanna, sem er Jesús Kristur, kærleikurinn holdi klæddur. Vissulega eru hér eftir leyfar af þeim kristna menningararfi, sem varðar ofangreinda líknarþjónustu; andi kærleikans – Krists Jesú – starfar samt sem áður enn í leynum, eins og mannvinurinn Albert Schweitzer orðar það (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 298), þrátt fyrir allt, sem lýsir eins og ljós í myrkrinu, eins og skýrt kom fram þrátt fyrir allt, varðandi síðustu landssöfnun varðandi sjúka. En guðleysið veður hins vegar áfram í allri sinni grimmd og miskunnarleysi, þar sem hvorki sálarheill mannsins, né mannslífið, er metið sem skyldi, og heilu deildum sjúkrahúsanna er lokað, vegna þess, að þau sjónarmið ráða því miður allt of miklu í mannfélagi voru, en þau sjónarmið, sem byggjast á hinni bjargföstu kærleikstrú aldanna, sem grundvallölluð er á koningi konunganna, konungi kærleikans, Jesú Kristi, Frelsara vorum og Endurlausnara.
Miskunnarleysi grimmdar, sinnuleysis og skeytingarleysis guðleysins er án nokkurra takmarka; eins og sagan sannar t.d. frá sl. öld, varðandi helstefnu Þriðja ríkis Hitlers nasismans sem og helstefnu stalínismans. Guðleysið var fyrir löngu orðið mikið, en afhjúpast hér á einstakan hátt í kreppunni. En miskunnsemd Guðs í Kristi Jesú er einnig takmarkalaus. Okkar er síðan valið; ætlum við að lifa með Kristi Jesú, eða ætlum við að hafna Honum, og þar með öllum Hans óendanlega kærleika, líkn, náð og miskunn; í raun eilífri sáluhjálp, og velja í staðinn myrkur guðleysisins og uppgjafarinnar, með öllum þeim andlega dauða, sem því fylgir. Verður fyrir Reykjavík, Kópavogi, Akureyri, eða hverjum öðum bæ eða sveitafélagi, hér á landi, eins og varð fyrir Kapernaum, Korasín og Betsaídu? Og á afkristnuð, guðlaus, og heiðin þjóð nokkuð annað skilið, en afkristnaða guðlausa, og heiðna ríkisstjórn, sem byggist einkum á helstefnu marxírsk/bolsévískrar hugmyndafræði? Guð gefi, að ofangreint eigi ekki við Íslenska þjóð, í heild sinni, heldur sé hér um fámennan jaðarhóp að ræða, sem kom t.d. fram í svívirðilegu ofbeldi, einkum gagnvart lögreglumönnum, sem voru í beinni lífshættu. Ég tek hér ofan fyrir þessum mönnum, sem núverandi stjórnvöld vega ómaklega að, og leggja líf lögreglumanna í lífshættu. Ég tek hér ekki síst ofan fyrir Geir Jóni Þórissyni, og fleiri lögreglumönnum, sem gerðu allt, sem í þeirra valdi stóð, af fyllstu ábyrgð, til að afstýra stórslysi. A.m.k. einn lögreglumannanna stórslasaðist, og þurfti að leggjast inn á sjúkrahús. Lífi þeirra er stefnt í bráðan voða, einkum með endalausum niðurskurði núverandi stjórnvalda, m.a. til löggæslunnar. Á sama tíma og miljörðum króna er eytt í aðildarviðræður við ESB (Evrópusambandið), er skorið miskunnarlaust niður til líknar- og heilbrigðismála sem og annarra velferðarmála, menntunar og lífsnauðsynlegrar þjónustu, sem varðar í senn almannheill og almannavarnir.

Vissulega þarf hins vegar í kærleika Guðs að ná til, og koma Fagnaðarerindinu um Jesú Krist, Drottin vorn og Frelsara, til þeirra einstaklinga, sem nú eru á villigötum; Guð hatar syndina, en elskar syndarann, og í raun hafa allir syndgað, og skortir Guðs dýrð, vegna syndarinnar. Allir þurfa að iðrast, og lifa síðan senn í iðrun og helgun. Guð gefi, að þjóð vor læri að þekkja sinn vitjunartíma, og taki á móti Kristi Jesú sem sínum persónulega Frelsara inn í hjarta sitt og allt sitt líf, og leggi allt sitt traut á Hann. Guð gefi einnig, að við taki ný, ábyrg, skynsöm og borgaraleg lýðræðisleg ríkisstjórn, sem leiti náðar og leiðsagnar Drottins í Kristi Jesú, og leggi allt sitt traust á Hann, og þori áfram, að biðja Íslandi og Íslenskri þjóð, Guðs blessunar, en byggi ekki á helstefnu guðleysisins og heiðindómsins, og þá hvorki á heimshyggju auðæfaoflætisins, né helstefnu marxísk/bolsévískrar hugmyndafræði.
T.d. kemur fram í ævisögu mannvinarins og kristniboðslæknisins Alberts Schweitzers, (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185), að stuttu eftir byltingu kommúnista/bolsévíka í Rússlandi, hafi, að öllu líkindum, komið fram undarleg ólyfjan bolséískrar ofsatrúar og frumstæðrar forneskju, en hin síðarnefnda var fyrir í Lambarene í Afríku. Svonefndir hlébarðamenn, sem var nokkurs konar leyniregla innan frumstæðrar forneskju, sem var landlæg forneskja í sumum ríkjum Afríku, höfðu haft sig óvenjumikið í frammi. ,,Svo virtist sem þessi ófögnuður væri að magnast. Hugsanlegt, að ekki væri aðeins um landlæga forneskju að ræða, heldur innflutta pólitík jafnframt, bolsévíska ofsatrú.
Fyrir tveim árum hafði maður verið myrtur á kristniboðsstöðinni í Lambarene. Morðinginn var hlébarðamaður.“ (Sigurbjörn Einarsson/Arnbjörn Kristinsson, 1955, Albert Schweitzer, Ævisaga, bls. 185). Guði sé lof, að þá upprætti kriniboðið þetta andlega krabbamein af samblandi þessara ólyfjan marxískrar/bolsévískrar ofsatrúar og helstefnu og frumstæðrar forneskju, og kristin kærleikstrú og ávextir hennar blómströðu í staðinn, og leiddu m.a. af sér líkn og miskunn, í stað grimmdar og morða. Og í dag sjáum við því miður þessar sömu helstefnur guðleysins og heiðindómsins, m.a. marxísk/bolsévískrar ofsatrúar, ekki síst í Afríku, þar sem m.a. stúlkubörn eru hneppt í kynlífsþrælkun, og drengir og stúlkur eru hneppt í vinnuþrælkun, og drengir eru hnepptir í hernað, og gerðir að lifandi fallbyssufóðri. Ekkert annað en skipulagt og markvisst kristniboð getur upprætt þetta andlega krabbamein; það sannar sagan svo sannarlega, sbr. ofangreint dæmi, varðandi sögu Lambarene, í Mið-Afríku.
Hér, eins og varðandi allt annað, er eina lausnin kröftugt og öflugt kristniboð, sem upprætir m.a. þessa glæpi, og það myrkur þeirra helstefna guðleysisins og heiðindómsins, sem byggt er á, hvort sem m.a. er um að ræða frumstæða og/eða marxísk/bosévíska ofsatrú og helstefnu.

Séra Mattías Jochomsson kemst svo að orði í þessu sálmversi sínu:

Ó, lít á þeirra hryggðarhag,
sem heiðnin blindar nótt og dag,
ó, kveik þeim ljós, ó, send þeim sól,
ó, sýn þeim Jesú náðarstól.

Nei, það verður að snúa vörn í sókn. Vel má vera, að land vort sé orðið að meiri kristniboðsakri, en við gerum okkur grein fyrir; ef til vill hefur það verið kristniboðsakur um miklu lengra skeið, en við höfum gert okkur grein fyrir, þegar við vöknum nú loks af þyrnirósarsvefni, í kjölfar afhjúpunar kreppunnar á þeim grundvallargildum, sem fyrir eru, eða öllu heldur hafa laumað sér inn í kristið mannfélag, og við ekki séð vel illgresið, mitt í allri velmeguninni. Hér gæti e.t.v. verið einstakt tækifæri fyrir markvisst heimatrúboð, þar sem um væri að ræða uppbyggingu og varðveislu sáluhjálplegrar trúar og ávaxta hennar, og gæti þáttur kristninnar, ef rétt er staðið að málum, orðið miklu stærri og markvissari, bæði varðandi líknarþjónustuna og menntunina. Hér er, eins og ég hef áður rætt, órofa samhengi milli kristniboðs og kristilegrar starfsemi, nær sem fjær. Hér er kristniboðið grundvallaratriði, nær sem fjær, og kemur bæði skýrt fram í ofangreindum orðum Jesú Krists, sem eru í órofa samhengi við kristniboðsskipunina.
Og gleymum hér aldrei hinni réttu byrjun, sem er bæn kristins manns, sem beðin er í Jesú nafni; bænin er hér lykillinn að náð, miskunn og líkn Drottins í Kristi Jesú. Bænin er lykillinn að því, að miðla öðrum, ekki síst hinum sjúku sem og öllum öðrum, frelsandi og líknandi náð, miskunn og lækningu Drottins Jesú Krists, og þá ekki síst til þeirra, sem í neyð eru, nær sem fjær. Án bænarinnar, yrði allt annað kristilegt starf andlaust og í raun byggt á sandi, í stað þess, að hafa að leiðarljósi þá frelsandi, og líknadi og náð og miskunn Drottins í Kristi Jesú, sem ætíð grundvallast á hinu eilífa bjargi aldanna, Drottni Jesú Kristi, konungi kærleikans, konungi kongunanna.
Opnum öll hjarta okkar fyrir Drottni Jesú Kristi og meðtökum Hans Heilaga Anda, og leifum Honum að lifa og starfa í okkur, lifa í iðrun og helgun, vitandi að við erum breysk og syndug og Hans ekki verð; samt kemur Hann til okkar að fyrra bragði, og gefur okkur sinn eina sanna frið, en ekki eins og heimurinn gefur; ávöxtum því í Hans nafni, þeim talentum, sem Hann hefur fengið okkur til að ávaxta í ríki Hans, kærleikans. Ef við höfnum honum, erum við að grafa okkar eigin gröf andlegs dauða. Ef við veitum Honum viðtöku, öðumst við eilífa lífið með Honum og þeim, er sendi Hann, Föðurnum á himnum, í einingu Heilags Anda. Meðtökum Hann því inn í hjarta vort, já allt vort líf, Hann, sem gaf líf sitt fyrir okkur öll á krossi, en fullnaði sigur sinn með upprisu sinni. Þá verður fögnuður vor fullkominn, sem fullnast mun síðan á himnum.
Mannvinurinn, kristniboðinn og æskulýðsleiðtoginn, Bjarni Eyjólsson (1913-1972), ritstjóri í Reykjavík, kemst svo að orði í þessari fögru þýðingu hans á hinum fögru sálmversum Norska mannvinarins og kristniboðans, K.L.Reichelt (1877-1952), sem segir allt, sem skiptir máli varðandi það að fylgja Kristi sem einlægur lærisveinn Hans, í kærleikssamfélagi Hans, enda miðlaði hann einnig frelsandi og líknandi náð Drottins vors Jesú Krists, ekki síst í bæninni; Ég enda með þessum fögra sálmversum:

Ó, DROTTINN, ég vil aðeins eitt:
Að efla ríki þitt.
Ó, þökk, að náð sú var mér veitt,
sem vakti hjarta mitt.
Ég verður, Jesús, ekki er
að eiga að vera´ í þínum her,
en vinarnafn þú valdir mér,
mig vafðir blítt að hjarta þér,
ó, hjálpa mér
að hlýðnast eins og ber.

Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár.
Mér gef þinn ástareld í brjóst
og einlæg hryggðartár.
Í ljósi þínu lát mig sjá
hvern lýð, sem neyð og heiðni þjá,
því neyðin hans er hróp frá þér
að hjálpa – eins og bauðstu mér -
að dauðastund
með djarfri fórnarlund.

Þá eitt ég veit: Mitt auga sé r
þá undraverðu sín,
er langri ævi lokið er
og líf og kraftur dvín:
Ég sé þitt ríki sigur fær,
til sérhvers lýðs þitt frelsi nær,
og þessi mikli helgra her,
sem hjálp og lífið fann í þér,
þig, líknin blíð,
mun lofa alla tíð.
(Sálmabók, 1972, Reichelt – Bjarni Eyjólsson, bls. 302-303, 537, 545).

Biðjum. Himneski Faðir, við felum þér nú á sérstakan hátt, þjóð vora og ættjörð, og alla þá einstaklinga, sem eiga efitt á einn eða annan hátt, fyrir sjúkum, föngum og öðrum sem og fjölsyldum þeirra allra. Við biðjum fyrir öllum okkar meðbræðrum og systrum, nær sem fjær. Lát okkur ætíð vera minnig neyð náungans. Kom þú með þína frelsandi og líknandi náð og miskunn til hvers og eins þeirra, lækna þá og bæt úr hverju böli, fyrir Jesú Krist, Drottin vorn og Frelsara. Amen.

Höfundur er með embættispróf í guðfræði frá HÍ., og er með rétt til embættisgengis til prestsþjónustu, og er að vinna að riti/ritgerð um mannvinninn og kristniboðslækninn, Albert Schweitzer, einkum varðandi guðfræði hans, á svið nýjatestamentisfræða.